Ustawa o zawodzie fizjoterapeuty

Żródło: Internetowy System Aktów Prawnych
Tekst ujednolicony: PDF

©Kancelaria Sejmu s. 1/85
27.05.2019
Dz.U. 2015 poz. 1994
U S T AWA
z dnia 25 września 2015 r.
o zawodzie fizjoterapeuty
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa określa zasady:
1) wykonywania zawodu fizjoterapeuty;
2) uzyskiwania prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty;
3) kształcenia zawodowego fizjoterapeutów;
4) kształcenia podyplomowego fizjoterapeutów;
5) odpowiedzialności zawodowej fizjoterapeutów.

Ustawa określa również organizację i zadania samorządu zawodowego
fizjoterapeutów oraz prawa i obowiązki jego członków.
Art. 2. Zawód fizjoterapeuty jest samodzielnym zawodem medycznym.
Art. 3. 1. Samorząd zawodowy fizjoterapeutów, zwany dalej „samorządem”,
reprezentuje osoby wykonujące zawód fizjoterapeuty oraz sprawuje pieczę nad
należytym wykonywaniem tego zawodu w granicach interesu publicznego i dla jego
ochrony.
Przynależność fizjoterapeutów do samorządu jest obowiązkowa.
Samorząd jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega wyłącznie
przepisom ustawy.
Jednostką organizacyjną samorządu, posiadającą osobowość prawną, jest
Krajowa Izba Fizjoterapeutów z siedzibą w Warszawie, zwana dalej „KIF”.
Nadzór nad działalnością samorządu sprawuje minister właściwy do spraw
zdrowia w zakresie i formach określonych niniejszą ustawą.
Opracowano na
podstawie t.j. Dz.
U. z 2019 r. poz.
952.
©Kancelaria Sejmu s. 2/85
27.05.2019
Rozdział 2
Zasady wykonywania zawodu fizjoterapeuty
Art. 4. 1. Fizjoterapeuta wykonuje zawód z należytą starannością, zgodnie
z zasadami etyki zawodowej, poszanowaniem praw pacjenta, dbałością o jego
bezpieczeństwo i wykorzystując wskazania aktualnej wiedzy medycznej.
Wykonywanie zawodu fizjoterapeuty polega na udzielaniu świadczeń
zdrowotnych, w szczególności na:
1) diagnostyce funkcjonalnej pacjenta;
2) kwalifikowaniu, planowaniu i prowadzeniu fizykoterapii;
3) kwalifikowaniu, planowaniu i prowadzeniu kinezyterapii;
4) kwalifikowaniu, planowaniu i prowadzeniu masażu;
5) zlecaniu wyrobów medycznych, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów
medycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1844, z późn. zm.1)
);
6) dobieraniu do potrzeb pacjenta wyrobów medycznych;
7) nauczaniu pacjentów posługiwania się wyrobami medycznymi;
8) prowadzeniu działalności fizjoprofilaktycznej, polegającej na popularyzowaniu
zachowań prozdrowotnych oraz kształtowaniu i podtrzymywaniu sprawności
i wydolności osób w różnym wieku w celu zapobiegania niepełnosprawności;
9) wydawaniu opinii i orzeczeń odnośnie do stanu funkcjonalnego osób
poddawanych fizjoterapii oraz przebiegu procesu fizjoterapii;
10) nauczaniu pacjentów mechanizmów kompensacyjnych i adaptacji do
zmienionego potencjału funkcji ciała i aktywności.
Za wykonywanie zawodu fizjoterapeuty uważa się również:
1) nauczanie zawodu fizjoterapeuty oraz wykonywanie pracy na rzecz doskonalenia
zawodowego fizjoterapeutów;
2) prowadzenie prac naukowo-badawczych w zakresie fizjoterapii;
3) kierowanie pracą zawodową osób wykonujących zawód fizjoterapeuty;
4) zatrudnienie na stanowiskach administracyjnych, na których wykonuje się
czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad
udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej;

1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 650, 697,
1515, 1544 i 2429 oraz z 2019 r. poz. 60 i 399.
©Kancelaria Sejmu s. 3/85
27.05.2019
5) wykonywanie czynności zawodowych określonych w ust. 2 niebędących
świadczeniami zdrowotnymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 15
kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2190 i 2219 oraz
z 2019 r. poz. 492) w podmiocie, który nie jest podmiotem wykonującym
działalność leczniczą.

Świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 2, udziela samodzielnie
fizjoterapeuta posiadający tytuł:
1) magistra uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1;
2) magistra uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 2–7, oraz co
najmniej 3-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty;
3) licencjata uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 2 lub 3, oraz
co najmniej 6-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty;
4) zawodowy technika fizjoterapii uzyskany w sposób, o którym mowa w art. 13
ust. 3 pkt 8, oraz co najmniej 6-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty.
4a. Fizjoterapeuta nieposiadający okresu doświadczenia w zawodzie określonego
w ust. 4 pkt 2–4 może udzielać świadczeń zdrowotnych w zakresie wynikającym z
posiadanego tytułu zawodowego, wyłącznie na podstawie skierowania lekarza albo
innego fizjoterapeuty posiadającego prawo samodzielnego udzielania świadczeń
zdrowotnych z zakresu fizjoterapii.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 4 pkt 3 i 4, nie może kwalifikować
do fizykoterapii i kinezyterapii oraz udzielać świadczeń zdrowotnych określonych
w ust. 2 pkt 5 i 9.
Fizjoterapeuta może wykonywać zawód:
1) na podstawie umowy o pracę;
2) w ramach stosunku służbowego;
3) na podstawie umowy cywilnoprawnej;
4) w ramach wolontariatu;
5) w ramach praktyk zawodowych wymienionych w art. 5 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
Minister właściwy do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy wykaz czynności zawodowych fizjoterapeuty w ramach poszczególnych
zadań zawodowych i odpowiadający im poziom wykształcenia, niezbędny do ich
wykonywania, kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego
pacjentów.
©Kancelaria Sejmu s. 4/85
27.05.2019
Art. 5. 1. Prawo posługiwania się tytułem zawodowym „fizjoterapeuta”
przysługuje osobie posiadającej prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty.
Tytuł, o którym mowa w ust. 1, podlega ochronie prawnej.
Fizjoterapeucie, który ukończył specjalizację i złożył Państwowy Egzamin
Specjalizacyjny Fizjoterapeutów, zwany dalej „PESFZ”, z wynikiem pozytywnym,
oraz fizjoterapeucie, który uzyskał decyzję o uznaniu tytułu specjalisty w dziedzinie
fizjoterapii, o której mowa w art. 35, przysługuje prawo posługiwania się tytułem
zawodowym specjalisty w dziedzinie fizjoterapii.
Art. 6. 1. Przy wykonywaniu zawodu fizjoterapeuta współpracuje z osobami
wykonującymi inne zawody medyczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
W przypadku uzasadnionych wątpliwości odnoszących się do zleceń lekarza
w zakresie fizjoterapii, fizjoterapeuta ma prawo domagać się od lekarza, który wydał
zlecenie, by uzasadnił potrzebę jego wykonania, a także prawo odmowy wykonania
określonego świadczenia. Odmowę wykonania świadczenia fizjoterapeuta uzasadnia
w dokumentacji medycznej i informuje o niej lekarza zlecającego.
Art. 7. Fizjoterapeuta ma prawo wglądu do dokumentacji medycznej pacjenta
oraz do uzyskania od podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych pełnej
informacji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2017 r. poz. 1318, z późn. zm.2)
) o stanie
zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych metodach diagnostycznych,
leczniczych, rehabilitacyjnych, zapobiegawczych i dających się przewidzieć
następstwach podejmowanych działań, w zakresie niezbędnym do udzielanych przez
siebie świadczeń zdrowotnych.
Art. 8. 1. Jeżeli osoba wykonująca zawód medyczny stwierdziła naruszenie
zasad wykonywania zawodu fizjoterapeuty, jest obowiązana niezwłocznie przekazać
swoje uwagi osobie naruszającej zasady wykonywania zawodu.
W przypadku gdy działanie, o którym mowa w ust. 1, okaże się nieskuteczne,
a dalsze naruszanie zasad wykonywania zawodu fizjoterapeuty może prowadzić do
zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta, osoba wykonująca zawód medyczny
niezwłocznie zawiadamia o tym bezpośredniego przełożonego oraz Rzecznika
Dyscyplinarnego, zwanego dalej „Rzecznikiem”.

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2017 r. poz. 1524, z
2018 r. poz. 1115, 1515, 2219 i 2429 oraz z 2019 r. poz. 150 i 447.
©Kancelaria Sejmu s. 5/85
27.05.2019
Art. 9. Fizjoterapeuta jest obowiązany:
1) informować pacjenta o jego prawach określonych w przepisach ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta;
2) udzielać informacji pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu albo
osobie bliskiej lub opiekunowi faktycznemu w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta,
w zakresie niezbędnym do udzielanych przez siebie świadczeń zdrowotnych;
3) zachowywać w tajemnicy informacje związane z pacjentem, uzyskane
w związku z wykonywaniem zawodu zgodnie z przepisami ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta;
4) prowadzić i udostępniać dokumentację medyczną na zasadach określonych
w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw
Pacjenta.
Art. 10. 1. KIF jest uprawniona do kontroli fizjoterapeutów w celu oceny
wykonywania zawodu przez fizjoterapeutę.

Kontrola jest przeprowadzana przez fizjoterapeutów upoważnionych przez
Krajową Radę Fizjoterapeutów.
Osoby, o których mowa w ust. 2, wykonując czynności kontrolne za
okazaniem upoważnienia, mają prawo:
1) żądania informacji i dokumentacji medycznej;
2) wstępu do pomieszczeń podmiotu wykonującego działalność leczniczą;
3) udziału w czynnościach związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych;
4) żądania ustnych i pisemnych wyjaśnień.
Po wykonaniu czynności kontrolnych sporządza się wystąpienie pokontrolne,
które zawiera:
1) imię i nazwisko kontrolowanego oraz adres miejsca zamieszkania, albo nazwę
(firmę) oraz adres siedziby;
2) miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności kontrolne;
5) opis stanu faktycznego;
6) opis ewentualnych nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia wystąpienia pokontrolnego.
©Kancelaria Sejmu s. 6/85
27.05.2019
Jeżeli w wystąpieniu pokontrolnym stwierdzono postępowanie sprzeczne
z zasadami etyki zawodowej lub zawinione naruszenie przepisów dotyczących
wykonywania zawodu fizjoterapeuty, Krajowa Rada Fizjoterapeutów powiadamia
Rzecznika.
Art. 11. 1. Fizjoterapeuta, który nie wykonuje zawodu łącznie przez okres
dłuższy niż 5 lat w okresie ostatnich 6 lat, a zamierza podjąć jego wykonywanie, ma
obowiązek zawiadomić o tym Krajową Radę Fizjoterapeutów i odbyć trwające nie
dłużej niż 6 miesięcy przeszkolenie pod nadzorem fizjoterapeuty z tytułem magistra
i 5-letnim stażem pracy lub z tytułem specjalisty w dziedzinie fizjoterapii, zwanym
dalej „opiekunem”. Opiekuna wskazuje kierownik podmiotu leczniczego, w którym
odbywa się przeszkolenie.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów określi miejsce, czas trwania i program
przeszkolenia, o którym mowa w ust. 1.
Przeszkolenie, o którym mowa w ust. 1, może odbyć się również u
pracodawcy, który zatrudnia albo ma zamiar zatrudnić fizjoterapeutę, o którym mowa
w ust. 1, z zachowaniem warunków określonych w tym przepisie.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów określi, w drodze uchwały, ramowy program
przeszkolenia, sposób i tryb odbywania oraz zaliczenia przeszkolenia, mając na
uwadze konieczność odnowienia wiedzy i umiejętności praktycznych przez
fizjoterapeutów powracających do wykonywania zawodu oraz czas, w którym
fizjoterapeuta nie wykonywał zawodu.
Art. 12. 1. Jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie całkowitej albo częściowej
niezdolności fizjoterapeuty do wykonywania zawodu, spowodowanej jego stanem
zdrowia, Krajowa Rada Fizjoterapeutów powołuje komisję lekarską, zwaną dalej
„komisją”, złożoną ze specjalistów odpowiednich dziedzin medycyny.
Komisja wydaje orzeczenie w przedmiocie niezdolności fizjoterapeuty do
wykonywania zawodu.
Fizjoterapeuta, którego sprawa dotyczy, jest obowiązany do stawienia się
przed komisją.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów, na podstawie orzeczenia komisji, podejmuje
uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu na okres trwania niezdolności do
wykonywania zawodu albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności
zawodowych na okres trwania niezdolności do wykonywania zawodu.
©Kancelaria Sejmu s. 7/85
27.05.2019
Fizjoterapeuta, którego sprawa dotyczy, jest uprawniony do uczestnictwa,
z prawem zabrania głosu, w posiedzeniu Krajowej Rady Fizjoterapeutów w czasie
rozpatrywania jego sprawy.
Jeżeli fizjoterapeuta odmawia poddania się badaniu przez komisję lub jeżeli
Krajowa Rada Fizjoterapeutów na podstawie wyników postępowania wyjaśniającego
uzna, że dalsze wykonywanie zawodu lub ściśle określonych czynności zawodowych
ze względu na stan zdrowia fizjoterapeuty nie jest możliwe – Krajowa Rada
Fizjoterapeutów podejmuje uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu albo
o ograniczeniu wykonywania określonych czynności zawodowych.
Fizjoterapeucie, w stosunku do którego podjęto uchwałę o zawieszeniu prawa
wykonywania zawodu albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności
zawodowych, przysługuje prawo wniesienia odwołania od uchwały o zawieszeniu
prawa wykonywania zawodu albo o ograniczeniu wykonywania określonych
czynności zawodowych, do ministra właściwego do spraw zdrowia, w terminie 14 dni
od dnia otrzymania uchwały.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 7, może wystąpić do Krajowej Rady
Fizjoterapeutów o uchylenie uchwały o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu
albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności zawodowych, jeżeli ustaną
przyczyny zawieszenia albo ograniczenia.
Postępowanie w sprawach określonych w ust. 1–7 jest poufne i odbywa się z
zachowaniem przepisów o ochronie danych osobowych.
Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Fizjoterapeutów, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące osób
wchodzących w skład komisji, tryb orzekania o niezdolności do wykonywania
zawodu oraz szczegółowy sposób i tryb postępowania w sprawach zawieszania prawa
wykonywania zawodu albo ograniczenia wykonywania określonych czynności
zawodowych, mając na względzie zapewnienie prawidłowego wykonywania zawodu
oraz ochronę praw osób, wobec których wszczęto postępowanie.
Rozdział 3
Prawo wykonywania zawodu
Art. 13. 1. Prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty przysługuje osobie, która
spełnia łącznie następujące warunki:
1) ma pełną zdolność do czynności prawnych;
©Kancelaria Sejmu s. 8/85
27.05.2019
2) jej stan zdrowia pozwala na wykonywanie zawodu fizjoterapeuty, co potwierdza
się orzeczeniem lekarskim albo innym dokumentem potwierdzającym brak
przeciwwskazań do wykonywania zawodu fizjoterapeuty wymaganych
w państwie członkowskim Unii Europejskiej innym niż Rzeczpospolita Polska
lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub w państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) ─ stronie umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym wydanym przez właściwe podmioty w tym państwie;
3) wykazuje znajomość języka polskiego w stopniu wystarczającym do
wykonywania zawodu fizjoterapeuty;
4) swoim dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego
wykonywania zawodu fizjoterapeuty, w szczególności nie była skazana
prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu,
przeciwko wolności seksualnej i obyczajności oraz za czyny określone w art. 207
i art. 211 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz.
1600 i 2077);
5) posiada dyplom, świadectwo lub inny dokument, zwane dalej „dyplomem”:
a) potwierdzający kwalifikacje, o którym mowa w ust. 3, lub
b) potwierdzający kwalifikacje do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
uzyskane w państwie członkowskim Unii Europejskiej innym niż
Rzeczpospolita Polska lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub w państwie
członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) ─
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznane
w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii
Europejskiej, lub
c) potwierdzający kwalifikacje do wykonywania zawodu fizjoterapeuty,
wydany w państwie innym niż państwo wskazane w lit. b, uznany
w Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny z dyplomem uzyskiwanym w
Rzeczypospolitej Polskiej.
Za wystarczające w zakresie spełnienia wymagania, o którym mowa w ust. 1
pkt 3, uznaje się przedstawienie odpowiednich dokumentów potwierdzających
ukończenie studiów wyższych prowadzonych w języku polskim lub publicznej szkoły
policealnej lub niepublicznej szkoły policealnej o uprawnieniach szkoły publicznej,
kształcącej w języku polskim, albo:
©Kancelaria Sejmu s. 9/85
27.05.2019
1) w przypadku osób, o których mowa w ust. 1 pkt 5 lit. a i b – złożenie
oświadczenia następującej treści: „Oświadczam, że władam językiem polskim
w mowie i piśmie w zakresie niezbędnym do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty.”, zawierającego klauzulę „Jestem świadomy odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”; klauzula ta zastępuje pouczenie
organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań;
2) w przypadku osób, o których mowa w ust. 1 pkt 5 lit. c – złożenie z wynikiem
pozytywnym egzaminu z języka polskiego organizowanego przez Krajową Radę
Fizjoterapeutów.
Dyplomem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji jest dyplom wydany
osobie, która:
1) rozpoczęła po dniu 1 października 2017 r. jednolite 5-letnie studia wyższe w
zakresie fizjoterapii, obejmujące co najmniej 300 punktów ECTS, o których
mowa w art. 67 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym
i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.3)
), zwanych dalej „punktami ECTS”, w
tym co najmniej 160 punktów ECTS w zakresie fizjoterapii oraz odbyła 6-
miesięczną praktykę zawodową i uzyskała tytuł zawodowy magistra oraz złożyła
Państwowy Egzamin Fizjoterapeutyczny, zwany dalej „PEF”, z wynikiem
pozytywnym, albo
1a) rozpoczęła po roku akademickim 2018/2019 studia przygotowujące do
wykonywania zawodu fizjoterapeuty, prowadzone zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 68 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce, oraz złożyła z wynikiem pozytywnym PEF,
albo
2) rozpoczęła po dniu 30 września 2012 r. i przed dniem 1 października 2017 r.
studia wyższe z zakresu fizjoterapii, obejmujące co najmniej 180 punktów
ECTS, w tym co najmniej 100 punktów ECTS w zakresie fizjoterapii i uzyskała
tytuł licencjata lub dodatkowo odbyła studia wyższe obejmujące co najmniej
120 punktów ECTS, w tym co najmniej 60 punktów ECTS w zakresie
fizjoterapii i uzyskała tytuł magistra, albo
3) rozpoczęła po dniu 31 grudnia 1997 r. studia wyższe na kierunku fizjoterapia
zgodnie ze standardami kształcenia określonymi w odrębnych przepisach
i uzyskała tytuł licencjata lub magistra na tym kierunku, albo

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 2024 i
2245 oraz z 2019 r. poz. 276, 447, 534 i 577.
©Kancelaria Sejmu s. 10/85
27.05.2019
4) rozpoczęła przed dniem 1 stycznia 1998 r. studia wyższe na kierunku
rehabilitacja ruchowa lub rehabilitacja i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku,
albo
5) rozpoczęła przed dniem 1 stycznia 1998 r. studia wyższe w Akademii
Wychowania Fizycznego i uzyskała tytuł magistra oraz ukończyła specjalizację
I lub II stopnia w dziedzinie rehabilitacji ruchowej, albo
6) rozpoczęła przed dniem 1 stycznia 1980 r. studia wyższe na kierunku
wychowanie fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku oraz ukończyła
w ramach studiów dwuletnią specjalizację z zakresu gimnastyki leczniczej lub
rehabilitacji ruchowej potwierdzoną legitymacją instruktora rehabilitacji
ruchowej lub gimnastyki leczniczej, albo
7) rozpoczęła przed dniem 1 stycznia 1980 r. studia wyższe na kierunku
wychowanie fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku oraz ukończyła
3-miesięczny kurs specjalizacyjny z rehabilitacji zgodnie z przepisami
Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Sportu, albo
8) ukończyła przed dniem wejścia w życie ustawy szkołę policealną publiczną lub
niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej i uzyskała tytuł zawodowy
technika fizjoterapii.

W celu przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, Krajowa
Rada Fizjoterapeutów powołuje sześcioosobową komisję egzaminacyjną, w której
skład wchodzą fizjoterapeuci oraz co najmniej jedna osoba posiadająca wykształcenie
wyższe na kierunku lub w zakresie filologia polska. Komisja egzaminacyjna wybiera
spośród swoich członków przewodniczącego i sekretarza. Sekretarz komisji sporządza
protokół przebiegu egzaminu, a podpisują go członkowie i przewodniczący.
Osoba zdająca ponosi opłatę za egzamin, o którym mowa w ust. 2 pkt 2,
a wpływy z tego tytułu stanowią przychód KIF.
Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Fizjoterapeutów, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie, niezbędnej do
wykonywania zawodu fizjoterapeuty, mając na względzie w szczególności
zakres uprawnień zawodowych fizjoterapeutów;
2) sposób i tryb przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2,
wysokość opłaty za ten egzamin oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego
pozytywne złożenie egzaminu, mając na względzie zapewnienie prawidłowego
przebiegu egzaminu oraz koszt organizacji egzaminu.
©Kancelaria Sejmu s. 11/85
27.05.2019
Art. 14. 1. Do praktyki zawodowej, o której mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1,
przystępuje osoba, która rozpoczęła po dniu wejścia w życie ustawy studia wyższe
w zakresie fizjoterapii, o których mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1, i złożyła ostatni
wymagany planem studiów egzamin.
Praktyka zawodowa rozpoczyna się nie później niż z dniem 1 października
i kończy po 6 miesiącach, pod warunkiem zrealizowania pełnego programu tej
praktyki w łącznej liczbie 960 godzin dydaktycznych, przy czym godzina dydaktyczna
realizacji zajęć w ramach praktyki trwa 45 minut.
Okres praktyki zawodowej ulega przedłużeniu o czas nieobecności osoby
odbywającej praktykę przez okres pobierania świadczeń, o których mowa
w art. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz.
645), na wniosek osoby odbywającej praktykę.
Okres praktyki zawodowej może być skrócony na uzasadniony wniosek osoby
odbywającej praktykę, o okres nie dłuższy niż 1/2 okresu tej praktyki.
Wniosek, o którym mowa w ust. 3 i 4, osoba odbywająca praktykę składa do
opiekuna, o którym mowa w ust. 6. Opiekun przekazuje rozstrzygnięcie do
kierownika, o którym mowa w ust. 10.
Osoba odbywająca praktykę wykonuje zadania zawodowe wynikające
z ramowego programu praktyki zawodowej pod bezpośrednim nadzorem opiekuna.
Opiekunem może być fizjoterapeuta z tytułem magistra, wykonujący zawód
w podmiocie określonym w ust. 9, posiadający co najmniej 5-letni staż pracy
w zawodzie.
Osoba odbywająca praktykę prowadzi dziennik praktyki zawodowej, który
zawiera:
1) imię i nazwisko kierownika, o którym mowa w ust. 10;
2) imię i nazwisko osoby odbywającej praktykę;
3) numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
4) datę rozpoczęcia praktyki;
5) imię i nazwisko opiekuna;
6) wykaz czynności praktycznych wykonywanych przez osobę odbywającą
praktykę;
7) wykaz zaliczonych umiejętności określonych w programie praktyki;
©Kancelaria Sejmu s. 12/85
27.05.2019
8) rozstrzygnięcie w sprawie skrócenia praktyki oraz informację o jego przekazaniu
do kierownika, o którym mowa w ust. 10, jeżeli dotyczy;
9) datę ukończenia praktyki.
Praktyka zawodowa odbywa się w podmiotach leczniczych, o których mowa
w art. 89 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
Osoby, o których mowa w ust. 1, odbywają praktykę na podstawie
skierowania przez kierownika jednostki organizacyjnej uczelni prowadzącej
działalność dydaktyczną w dziedzinie nauk medycznych, na której są prowadzone
studia wyższe na kierunku studiów związanym z kształceniem w zakresie fizjoterapii,
o którym mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1, w ramach ustalonego przez niego
harmonogramu i czasu jego odbywania w wymiarze maksymalnym 40 godzin
tygodniowo, zgodnie z ramowym programem praktyki zawodowej.
Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) ramowy program praktyki zawodowej,
2) sposób odbywania, skrócenia, dokumentowania i zaliczania praktyki
zawodowej,
3) wzór dziennika praktyki zawodowej
– mając na celu zapewnienie właściwej realizacji praktyki zawodowej.
Art. 15. 1. PEF organizuje i przeprowadza Centrum Egzaminów Medycznych,
zwane dalej „CEM”.
Do PEF może przystąpić osoba, która uzyskała tytuł zawodowy magistra po
ukończeniu studiów, o których mowa w art. 13 ust. 3 pkt 1.
Osoba zamierzająca przystąpić do PEF, zwana dalej „zgłaszającym się”,
składa wniosek o potwierdzenie uprawnień do złożenia zgłoszenia do PEF. Wniosek
generowany i pobierany ze strony internetowej CEM, po wydrukowaniu jest
własnoręcznie podpisywany przez zgłaszającego i składany do wojewody właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania, a w przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie
właściwego wojewody, do Wojewody Mazowieckiego.
Potwierdzenia uprawnień do złożenia zgłoszenia do PEF dokonuje wojewoda,
o którym mowa w ust. 3, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa
w ust. 3. Wojewoda niezwłocznie przekazuje zgłaszającemu się powiadomienie
o potwierdzeniu uprawnień do złożenia zgłoszenia do PEF albo ich braku.
Zgłaszający się, który uzyskał potwierdzenie uprawnień do złożenia
zgłoszenia do PEF, składa do dyrektora CEM zgłoszenie do PEF do dnia:
©Kancelaria Sejmu s. 13/85
27.05.2019
1) 28 lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadzany jest dany egzamin –
w przypadku egzaminów wyznaczonych w okresie od dnia 1 kwietnia do dnia
15 maja;
2) 31 sierpnia roku kalendarzowego, w którym przeprowadzany jest dany egzamin
– w przypadku egzaminów wyznaczonych w okresie od dnia 2 listopada do dnia
15 grudnia.
Do terminów, o których mowa w ust. 5, nie stosuje się przepisów art. 58–
60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60).
Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 5, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) miejsce urodzenia;
4) numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
5) obywatelstwo (obywatelstwa);
6) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
zgłaszający je posiada;
7) nazwę i adres ukończonej uczelni, numer i datę wydania dyplomu, o którym
mowa w ust. 2;
8) cechy dokumentu potwierdzającego wniesienie opłaty egzaminacyjnej, o której
mowa w ust. 8, oraz datę dokonania przelewu i określenie PEF, za który ta opłata
została wniesiona.
Zgłaszający się wnosi opłatę egzaminacyjną, która stanowi dochód budżetu
państwa. Opłata ta nie może być wyższa niż 10% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, do
dnia 15 stycznia każdego roku.
Opłatę egzaminacyjną, o której mowa w ust. 8, pobiera dyrektor CEM.
W przypadku niewniesienia opłaty egzaminacyjnej, o której mowa w ust. 8,
albo wniesienia jej w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa
zgłaszającego się do uzupełnienia braków formalnych. Przepisy art. 64 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się
©Kancelaria Sejmu s. 14/85
27.05.2019
z zastrzeżeniem, że w przypadku bezskutecznego upływu terminu do uzupełnienia
braków formalnych dotknięte nim zgłoszenie do PEF traktuje się jako niezłożone.
Dyrektor CEM zawiadamia zgłaszającego się o miejscu i terminie PEF oraz
nadanym numerze kodowym nie później niż w terminie 14 dni przed terminem danego
PEF.
Art. 16. 1. PEF składa się przed Komisją Egzaminacyjną.
Członków Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
Kandydatów do Komisji Egzaminacyjnej zgłaszają:
1) dyrektor CEM;
2) konsultant krajowy w dziedzinie fizjoterapii;
3) rektorzy uczelni prowadzących kształcenie w zakresie fizjoterapii;
4) wojewodowie.
Członkiem Komisji Egzaminacyjnej nie może być osoba skazana
prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe.
Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej oraz Przewodniczącym Zespołu
Egzaminacyjnego jest osoba wskazana przez dyrektora CEM.
Dyrektor CEM odwołuje członka Komisji Egzaminacyjnej w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) choroby uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka Komisji
Egzaminacyjnej;
3) niewykonywania lub nienależytego wykonywania obowiązków członka Komisji
Egzaminacyjnej;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w ust. 9.
W celu przeprowadzenia PEF w ustalonych terminach i miejscach dyrektor
CEM wyznacza spośród członków Komisji Egzaminacyjnej Zespoły Egzaminacyjne.
Członkiem Zespołu Egzaminacyjnego nie może być osoba, w stosunku do
której zdający PEF przed tym Zespołem Egzaminacyjnym jest:
1) małżonkiem;
2) osobą pozostającą w stosunku:
a) pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia,
b) przysposobienia;
3) osobą pozostającą we wspólnym pożyciu;
©Kancelaria Sejmu s. 15/85
27.05.2019
4) osobą pozostającą w stosunku zależności służbowej.
Powody wyłączenia określone w ust. 7 pkt 1 i 2 lit. b trwają pomimo ustania
małżeństwa albo przysposobienia.
Członkowie Zespołu Egzaminacyjnego przed rozpoczęciem PEF składają
dyrektorowi CEM pisemne oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, że
nie pozostają z żadnym ze zgłaszających się do PEF w tym Zespole Egzaminacyjnym
w stosunku, o którym mowa w ust. 7, oraz nie zostali skazani prawomocnym
wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub
umyślne przestępstwo skarbowe.
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 9, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany zawrzeć w nim klauzulę następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
zeznań.
Członkom Zespołów Egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 2,
przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego Zespołu, w wysokości nie wyższej niż
500 zł dla Przewodniczącego oraz nie wyższej niż 300 zł dla członka;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.4)
);
3) zwolnienie od pracy w dniu wykonywania czynności Zespołu Egzaminacyjnego,
bez zachowania prawa do wynagrodzenia w przypadku organizowania PEF
w dniu roboczym.
Szczegółowe warunki wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 11
pkt 1, oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 11 pkt 2, określa, w drodze
zarządzenia, dyrektor CEM.
Art. 17. 1. CEM organizuje PEF przy współpracy z konsultantem krajowym
w dziedzinie fizjoterapii.
Pytania testowe obejmują problematykę z zakresu fizjoterapii, określoną
w przepisach wydanych na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 1.

4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1000,
1076, 1608, 1629, 2215, 2244, 2245, 2377 i 2432.
©Kancelaria Sejmu s. 16/85
27.05.2019

PEF przeprowadza się w formie egzaminu testowego, składającego się ze
100 pytań zawierających pięć odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Za
każdą prawidłową odpowiedź uzyskuje się 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi,
zaznaczenia nieprawidłowej odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane.
Test opracowuje i ustala CEM w porozumieniu z konsultantem krajowym
w dziedzinie fizjoterapii.
Testy i pytania testowe są opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane
i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich przez osoby inne niż
uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu,
przechowywaniu, przeprowadzające PEF lub sprawujące nadzór nad jego
prowadzeniem.
Testy i pytania testowe nie podlegają udostępnianiu na zasadach określonych
w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1330 i 1669). Dyrektor CEM może udostępnić po egzaminie testy
i pytania testowe osobie zdającej dany PEF. Udostępnienie oraz jego dokumentowanie
następuje na zasadach określonych w zarządzeniu dyrektora CEM.
PEF przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym.
Art. 18. 1. Zgłaszający się do PEF przedstawia bezpośrednio przed egzaminem
Zespołowi Egzaminacyjnemu, o którym mowa w art. 16 ust. 6, dokument
potwierdzający tożsamość. W przypadku braku dokumentu potwierdzającego
tożsamość zgłaszającego się, nie może on przystąpić do egzaminu.
Przebieg PEF może być dokumentowany za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk, o czym zgłaszającego się do PEF informuje się w zawiadomieniu
o egzaminie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem egzaminu.
Test jest rozwiązywany przez osobę zdającą samodzielnie. Podczas zdawania
PEF osoba zdająca nie może korzystać z pomocy naukowych i dydaktycznych, a także
nie może korzystać z urządzeń służących do kopiowania oraz przekazywania i odbioru
informacji. W celu weryfikacji, czy osoba zdająca posiada urządzenia służące do
kopiowania oraz przekazywania i odbioru informacji możliwe jest użycie wykrywaczy
takich urządzeń. Naruszenie tego zakazu stanowi podstawę zdyskwalifikowania osoby
zdającej egzamin, co jest równoznaczne z uzyskaniem przez nią wyniku negatywnego.
W przypadku stwierdzenia, w trakcie trwania egzaminu naruszenia zakazów,
o których mowa w ust. 3, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie Przewodniczący
Zespołu Egzaminacyjnego odnotowuje ten fakt w protokole egzaminacyjnym.
©Kancelaria Sejmu s. 17/85
27.05.2019
W przypadku dyskwalifikacji zdającego, w protokole wskazuje się przyczynę
dyskwalifikacji i godzinę przerwania egzaminu testowego.
W przypadku stwierdzenia po zakończeniu egzaminu na podstawie analizy
obrazów zarejestrowanych za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk,
o których mowa w ust. 2, że zdający naruszył zakazy, o których mowa w ust. 3, lub
rozwiązał test niesamodzielnie, Przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej dokonuje
dyskwalifikacji zdającego. Fakt zdyskwalifikowania wraz ze wskazaniem przyczyny
dyskwalifikacji odnotowuje się w protokole egzaminacyjnym.
O dyskwalifikacji, o której mowa w ust. 5, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę zdyskwalifikowaną. Osoba zdyskwalifikowana może złożyć, w terminie
7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, wniosek o weryfikację rozstrzygnięcia
o dyskwalifikacji.
Dyrektor CEM rozstrzyga wniosek o weryfikację rozstrzygnięcia
o dyskwalifikacji w terminie 14 dni. Rozstrzygnięcie dyrektora CEM jest ostateczne.
W przypadku utrzymania w mocy przez dyrektora CEM rozstrzygnięcia
o dyskwalifikacji, osoba zdyskwalifikowana nie może przystąpić do PEF w kolejnym
najbliższym terminie egzaminu po dniu dyskwalifikacji.
Art. 19. 1. Zdający PEF w danym terminie może wnieść w trakcie egzaminu
albo bezpośrednio po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali egzaminacyjnej,
merytoryczne zastrzeżenia do pytania testowego wykorzystanego podczas tego PEF.
Zastrzeżenia składa się do dyrektora CEM na formularzu, którego wzór opracowuje
CEM.
Zastrzeżenia, o których mowa w ust. 1, rozpatruje, w terminie nie dłuższym
niż 3 dni od dnia, w którym odbywał się PEF, Komisja powołana przez dyrektora
CEM spośród osób, których wiedza, doświadczenie i autorytet dają rękojmię
prawidłowego rozpatrzenia wniesionych zastrzeżeń. W przypadku uznania
zastrzeżenia, pytanie testowe objęte zastrzeżeniem zostaje unieważnione.
Rozstrzygnięcie to powoduje obniżenie maksymalnej możliwej do uzyskania liczby
punktów z testu. Za unieważnione pytanie nie przyznaje się punktów.
Pozytywny wynik z PEF otrzymuje zdający, który uzyskał co najmniej 56%
maksymalnej liczby punktów z testu. Wynik egzaminu nie stanowi decyzji
w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
©Kancelaria Sejmu s. 18/85
27.05.2019
Osoba, która nie przystąpiła do PEF w wyznaczonym terminie albo złożyła
PEF z wynikiem negatywnym, może przystąpić ponownie do egzaminu w innym
terminie.
Osobie, która złożyła PEF, dyrektor CEM wydaje świadectwo złożenia PEF
w terminie 21 dni od dnia złożenia egzaminu. Podpis dyrektora CEM zamieszczony
na świadectwie może być odwzorowany mechanicznie. Na wniosek osoby
zainteresowanej dyrektor CEM wydaje, odpłatnie, duplikat albo dokonuje korekty
świadectwa złożenia PEF. Opłata za te czynności wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się,
w przypadku gdy korekta wynika z błędu CEM.
CEM ewidencjonuje wydane świadectwa, o których mowa w ust. 5.
W przypadku rażących uchybień dotyczących procedury przebiegu PEF lub
nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie PEF dyrektor CEM,
po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw zdrowia, może wydać zarządzenie
o unieważnieniu egzaminu dla poszczególnych albo wszystkich zdających.
W przypadku unieważnienia PEF, nie pobiera się opłaty egzaminacyjnej od
osób zgłaszających się do kolejnego PEF, które przystępowały do unieważnionego
egzaminu.
Dokumentacja dotycząca PEF jest przechowywana przez właściwe podmioty
zgodnie z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym
zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553).
Art. 20. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej
Rady Fizjoterapeutów, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres problematyki uwzględnianej przy opracowywaniu pytań testowych PEF,
mając na uwadze zakres wiedzy i umiejętności, które przystępujący do egzaminu
powinien posiadać,
2) tryb powoływania członków Komisji Egzaminacyjnej, o której mowa w art. 16
ust. 1, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 16 ust. 2 i 3,
3) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 9,
4) sposób i szczegółowy tryb zgłaszania do PEF oraz przeprowadzania PEF, w tym
okres, w którym powinny być wyznaczone ich terminy,
5) wysokość opłaty, o której mowa w art. 15 ust. 8, oraz sposób jej uiszczania,
6) szczegółowy tryb unieważniania PEF,
7) szczegółowy sposób ustalania wyników PEF,
8) wzór świadectwa złożenia PEF,
9) sposób przekazywania przez CEM wyników PEF uprawnionym podmiotom
©Kancelaria Sejmu s. 19/85
27.05.2019
– uwzględniając prawidłowy przebieg PEF oraz zachowanie bezstronności pracy
Zespołów Egzaminacyjnych.
Dyrektor CEM wydaje regulamin porządkowy PEF, zatwierdzany przez
ministra właściwego do spraw zdrowia.
Art. 21. 1. Prawo wykonywania zawodu stwierdza, na wniosek osoby
zainteresowanej, Krajowa Rada Fizjoterapeutów.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów po przyjęciu wniosku niezwłocznie, jednak nie
później niż w terminie miesiąca od dnia jego złożenia, potwierdza otrzymanie wniosku
oraz informuje wnioskodawcę o ewentualnych brakach, wzywając go do ich
uzupełnienia.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów stwierdza, w drodze uchwały, prawo
wykonywania zawodu albo odmawia stwierdzenia tego prawa.
Postępowanie w sprawie stwierdzenia prawa wykonywania zawodu powinno
się zakończyć niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia
złożenia wszystkich wymaganych dokumentów określonych ustawą.
W przypadku uzasadnionych wątpliwości dotyczących autentyczności
dyplomów, świadectw lub innych dokumentów wydanych przez odpowiednie władze
lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji
Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, Krajowa
Rada Fizjoterapeutów może zwrócić się do odpowiednich władz lub organizacji tego
państwa o potwierdzenie autentyczności dyplomów, świadectw lub innych
dokumentów wydanych przez to państwo oraz o poświadczenie, że fizjoterapeuta
zamierzający wykonywać zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uzyskał
wykształcenie zgodne z przepisami obowiązującymi w tym państwie.
Art. 22. 1. Wniosek o przyznanie prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty
zawiera:
1) imię i nazwisko;
2) nazwisko rodowe;
3) płeć;
4) datę i miejsce urodzenia;
5) numer PESEL, serię i numer dowodu osobistego, a w przypadku osób, które nie
mają nadanego numeru PESEL – numer paszportu lub innego dokumentu
stwierdzającego tożsamość;
©Kancelaria Sejmu s. 20/85
27.05.2019
6) obywatelstwo;
7) adres miejsca zamieszkania;
8) adres do korespondencji oraz adres poczty elektronicznej, jeżeli posiada;
9) nazwę i adres ukończonej szkoły;
10) numer i datę wydania dyplomu;
11) numer i datę wydania świadectwa złożenia PEF;
12) tytuł zawodowy;
13) oświadczenie o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych.
Do wniosku dołącza się:
1) w przypadku osób, o których mowa w art. 13 ust. 3, dodatkowo:
a) dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań, o których mowa w art. 13
ust. 3 – ich oryginały lub notarialnie potwierdzone kopie,
b) pisemne oświadczenie o posiadaniu pełnej zdolności do czynności
prawnych,
c) aktualną fotografię;
2) w przypadku osób, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 5 lit. b i c, do wniosku
dołącza się dodatkowo:
a) dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań, o których mowa w art. 13
ust. 1 pkt 5 lit. b i c, przetłumaczone na język polski przez tłumacza
przysięgłego oraz ich oryginały lub notarialnie potwierdzone kopie,
b) pisemne oświadczenie o posiadaniu pełnej zdolności do czynności
prawnych,
c) oświadczenie o znajomości języka polskiego w mowie i w piśmie
w zakresie niezbędnym do wykonywania zawodu fizjoterapeuty, o którym
mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, albo zaświadczenie potwierdzające złożenie
egzaminu, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2,
d) aktualną fotografię,
e) kopię dokumentu lub inny dowód wskazujący na posiadanie prawa pobytu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z odrębnymi przepisami.
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 lit. b i pkt 2 lit. b, fizjoterapeuta
składa pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
Składający oświadczenie jest obowiązany zawrzeć w nim klauzulę następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie
fałszywych zeznań.
©Kancelaria Sejmu s. 21/85
27.05.2019
W przypadku ubiegania się o stwierdzenie prawa wykonywania zawodu przez
osobę zobowiązaną do odbycia przeszkolenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1, do
wniosku dołącza się również zaświadczenie potwierdzające zakończenie
przeszkolenia.
Art. 23. 1. Stwierdzenie prawa wykonywania zawodu podlega opłacie.
Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 10% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, do
dnia 15 stycznia każdego roku.
Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi przychód KIF.
Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość i sposób uiszczania opłaty za stwierdzenie prawa wykonywania zawodu,
uwzględniając niezbędne koszty związane z przeprowadzeniem tych czynności.
Art. 24. 1. Na podstawie uchwał o stwierdzeniu lub przyznaniu prawa
wykonywania zawodu Krajowa Rada Fizjoterapeutów dokonuje wpisu do Krajowego
Rejestru Fizjoterapeutów i wydaje dokument „Prawo wykonywania zawodu
fizjoterapeuty”.
Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Fizjoterapeutów, określi, w drodze rozporządzenia, wzór dokumentu „Prawo
wykonywania zawodu fizjoterapeuty”, mając na względzie treść informacji, jakie mają
znajdować się w tym dokumencie.
Art. 25. 1. Do uchwał w sprawach stwierdzenia i przyznania prawa
wykonywania zawodu stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego dotyczące decyzji
administracyjnych.
Od ostatecznych uchwał podjętych w przedmiocie stwierdzenia i przyznania
prawa wykonywania zawodu skargę do sądu administracyjnego może wnieść także
minister właściwy do spraw zdrowia.
W sprawach określonych w ust. 1, w których skargę do sądu
administracyjnego wniósł inny uprawniony podmiot, minister właściwy do spraw
zdrowia może wziąć udział w postępowaniu sądowym na prawach przysługujących
prokuratorowi. Przepis art. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo
©Kancelaria Sejmu s. 22/85
27.05.2019
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, 1467,
1544 i 1629 oraz z 2019 r. poz. 11 i 60) stosuje się odpowiednio.
Art. 26. Prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty wygasa w przypadku:
1) śmierci;
2) zrzeczenia się prawa wykonywania zawodu;
3) prawomocnego orzeczenia przez sąd dyscyplinarny zakazu wykonywania
zawodu;
4) utraty pełnej zdolności do czynności prawnych.
Art. 27. 1. Fizjoterapeuta będący obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, który posiada uprawnienia do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
w państwie członkowskim Unii Europejskiej innym niż Rzeczpospolita Polska,
Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, może tymczasowo i okazjonalnie wykonywać zawód fizjoterapeuty,
jeżeli złoży do Krajowej Rady Fizjoterapeutów:
1) pisemne oświadczenie o zamiarze tymczasowego i okazjonalnego wykonywania
zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) dokument potwierdzający obywatelstwo;
3) zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, stwierdzające, że zgodnie z prawem
wykonuje w tym państwie zawód fizjoterapeuty oraz że w chwili składania
oświadczenia nie obowiązuje go zakaz, nawet tymczasowy, wykonywania
zawodu fizjoterapeuty;
4) zaświadczenie o wykonywaniu tego zawodu przez co najmniej rok w okresie
ostatnich 10 lat albo dokument potwierdzający kształcenie regulowane –
w przypadku gdy zawód fizjoterapeuty nie jest regulowany w państwie siedziby
usługodawcy;
5) dokumenty potwierdzające kwalifikacje do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty.
©Kancelaria Sejmu s. 23/85
27.05.2019
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, składa się przed rozpoczęciem
wykonywania zawodu fizjoterapeuty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po raz
pierwszy i ponawia w każdym roku, w którym fizjoterapeuta zamierza wykonywać
zawód w sposób tymczasowy i okazjonalny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 1, przedkłada Krajowej Radzie
Fizjoterapeutów dokumenty określone w ust. 1 pkt 2–5 przed rozpoczęciem
wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po raz pierwszy oraz
każdorazowo w przypadku istotnej zmiany zawartych w nich informacji.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 1, z chwilą złożenia oświadczenia oraz
dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostaje wpisany do rejestru osób
uprawnionych do wykonywania zawodu fizjoterapeuty tymczasowo i okazjonalnie na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Rejestr, o którym mowa w ust. 4, prowadzi Krajowa Rada Fizjoterapeutów,
w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 570, z 2018 r. poz. 1000, 1544 i 1669 oraz z 2019 r.
poz. 60 i 534). Rejestr zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) obywatelstwo;
3) miejsce i datę urodzenia;
4) nazwę i numer oraz kraj wydania dokumentu potwierdzającego tożsamość;
5) nazwę i oznaczenie dokumentu potwierdzającego prawo do wykonywania
zawodu fizjoterapeuty w państwie członkowskim Unii Europejskiej innym niż
Rzeczpospolita Polska, Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwie
członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
6) miejsce, okres, formę i zakres świadczeń zdrowotnych udzielanych w ramach
tymczasowego i okazjonalnego wykonywania zawodu fizjoterapeuty na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli ich określenie jest możliwe;
7) datę wydania przez Krajową Radę Fizjoterapeutów zaświadczenia o spełnieniu
obowiązku złożenia oświadczenia oraz dokumentów, o których mowa w ust. 1;
8) adres do korespondencji.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów dokonuje wpisu do rejestru, o którym mowa
w ust. 4, oraz wydaje zaświadczenie o spełnieniu przez fizjoterapeutę obowiązku
złożenia oświadczenia oraz dokumentów, o których mowa w ust. 1. Wpis do rejestru
©Kancelaria Sejmu s. 24/85
27.05.2019
oraz wydanie zaświadczenia są bezpłatne i nie mogą powodować opóźnień lub
utrudnień w tymczasowym i okazjonalnym wykonywaniu zawodu.
Właścicielem i administratorem rejestru, o którym mowa w ust. 4, jest
Krajowa Rada Fizjoterapeutów.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów udostępnia systemowi informacji w ochronie
zdrowia, o którym mowa w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r. poz. 408), dane objęte rejestrem, o którym
mowa w ust. 4.
W sprawach nieuregulowanych w ust. 1–8 do tymczasowego i okazjonalnego
wykonywania zawodu fizjoterapeuty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mają
zastosowanie przepisy o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej dotyczące świadczenia usług
transgranicznych.
Art. 28. 1. Fizjoterapeuta przed rozpoczęciem wykonywania zadań zawodowych
na podstawie umowy o pracę, w ramach stosunku służbowego lub umowy
cywilnoprawnej, jest obowiązany przedłożyć podmiotowi, na rzecz którego wykonuje
te zadania, dokument potwierdzający prawo wykonywania zawodu.
Podmiot, na rzecz którego fizjoterapeuta ma wykonywać zadania zawodowe,
przed zatrudnieniem fizjoterapeuty na podstawie umowy o pracę, w ramach stosunku
służbowego albo umowy cywilnoprawnej, jest obowiązany żądać przedłożenia
dokumentu potwierdzającego prawo wykonywania zawodu.
Rozdział 4
Krajowy Rejestr Fizjoterapeutów oraz zaświadczenia
Art. 29. 1. Krajowa Rada Fizjoterapeutów prowadzi Krajowy Rejestr
Fizjoterapeutów.
Krajowy Rejestr Fizjoterapeutów jest prowadzony w systemie
teleinformatycznym, o którym mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
W Krajowym Rejestrze Fizjoterapeutów są gromadzone dane fizjoterapeutów
posiadających prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty.
Dane fizjoterapeutów, których prawo wykonywania zawodu wygasło, są
usuwane z Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów, po upływie 15 lat od dnia
wygaśnięcia prawa wykonywania zawodu.
©Kancelaria Sejmu s. 25/85
27.05.2019
Właścicielem i administratorem Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów jest
Krajowa Rada Fizjoterapeutów.
Art. 30. 1. Krajowy Rejestr Fizjoterapeutów zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) nazwisko rodowe;
3) imiona rodziców;
4) miejsce i datę urodzenia;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
6) obywatelstwo;
7) adres miejsca zamieszkania;
8) numer zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu oraz numery poprzednich
zaświadczeń o prawie wykonywania zawodu z określeniem organu wydającego
zaświadczenie i daty wydania;
9) informację o posiadaniu prawa wykonywania zawodu w innym państwie niż
Rzeczpospolita Polska;
10) informację o ograniczeniach w wykonywaniu zawodu;
11) nazwę ukończonej szkoły, numer dyplomu i datę jego wydania oraz rok
ukończenia szkoły;
12) datę rozpoczęcia wykonywania zawodu;
13) datę i rodzaj ukończonego kształcenia podyplomowego, nazwę organizatora
kształcenia wydającego zaświadczenie oraz w przypadku szkolenia
specjalizacyjnego – numer dyplomu oraz datę jego wydania;
14) stopień naukowy, datę jego uzyskania oraz nazwę organu nadającego stopień;
15) tytuł naukowy, datę jego uzyskania oraz nazwę organu nadającego tytuł;
16) nazwę pracodawcy oraz datę zatrudnienia i stanowisko, poczynając od daty
rozpoczęcia wykonywania zawodu;
16a) informację o prowadzeniu indywidualnej praktyki fizjoterapeutycznej lub
udzielaniu świadczeń zdrowotnych w ramach grupowej praktyki
fizjoterapeutycznej i numer wpisu do rejestru podmiotów wykonujących
działalność leczniczą;
17) informację o zaprzestaniu wykonywania zawodu;
18) informację o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu;
19) informację o przyczynie wygaśnięcia prawa wykonywania zawodu;
20) informację o skreśleniu z Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów.
©Kancelaria Sejmu s. 26/85
27.05.2019
Krajowy Rejestr Fizjoterapeutów jest jawny w zakresie następujących danych
i informacji dotyczących fizjoterapeuty:
1) imienia i nazwiska, stopnia naukowego i tytułu naukowego;
2) nazwy pracodawcy.
Art. 31. 1. Krajowa Rada Fizjoterapeutów na wniosek osoby wpisanej do
Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów, niezwłocznie wydaje wypis w zakresie
dotyczącym tej osoby. Wydanie wypisu jest bezpłatne.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów na wniosek odpowiednich władz lub
organizacji państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej
lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym udostępnia z Krajowego
Rejestru Fizjoterapeutów, niezbędne do uznania kwalifikacji informacje, o które
wnoszą te władze lub organizacje, a które mogą mieć wpływ na podjęcie lub
wykonywanie zawodu fizjoterapeuty na terytorium tego państwa.
Na wniosek upoważnionych organów udostępnia się informacje zawarte
w Krajowym Rejestrze Fizjoterapeutów dla celów statystycznych.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów udostępnia systemowi informacji w ochronie
zdrowia, o którym mowa w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia, dane objęte Krajowym Rejestrem Fizjoterapeutów.
Art. 32. Fizjoterapeuta wpisany do Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów jest
obowiązany niezwłocznie zawiadomić Krajową Radę Fizjoterapeutów o zmianach
danych, o których mowa w art. 30 ust. 1, nie później niż w terminie 14 dni od dnia
zaistnienia okoliczności stanowiących podstawę zmiany wpisu.
Art. 33. 1. Krajowa Rada Fizjoterapeutów jest obowiązana przekazywać do dnia
15 stycznia każdego roku ministrowi właściwemu do spraw zdrowia informację
o liczbie i strukturze zatrudnienia fizjoterapeutów wykonujących zawód na terenie
poszczególnych województw, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów jest obowiązana przekazać informację,
o której mowa w ust. 1, także każdorazowo na wniosek ministra właściwego do spraw
zdrowia.
Art. 34. 1. Krajowa Rada Fizjoterapeutów, na wniosek fizjoterapeuty, wydaje:
1) zaświadczenie stwierdzające, że fizjoterapeuta posiada kwalifikacje zgodne
z wymaganiami obowiązującymi w Rzeczypospolitej Polskiej;
©Kancelaria Sejmu s. 27/85
27.05.2019
2) inne zaświadczenia wymagane przez odpowiednie władze lub organizacje
państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z przepisami prawa Unii
Europejskiej.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów określi, w drodze uchwały, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
Rozdział 5
Kształcenie podyplomowe fizjoterapeutów
Art. 35. 1. Fizjoterapeuta uzyskuje tytuł specjalisty po odbyciu szkolenia
specjalizacyjnego, ustalonego programem specjalizacji i zdaniu PESFZ.
Opłatę za szkolenie specjalizacyjne i PESFZ ponosi fizjoterapeuta
odbywający specjalizację.
Wysokość opłaty za szkolenie specjalizacyjne ustala kierownik jednostki
szkolącej, o której mowa w art. 36 ust. 1. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż
planowane koszty związane z przeprowadzeniem szkolenia specjalizacyjnego. Opłata
stanowi przychód jednostki szkolącej.
Minister właściwy do spraw zdrowia może, w ramach środków budżetu
państwa, których jest dysponentem, do-finansować koszty związane ze szkoleniem
specjalizacyjnym fizjoterapeutów.
KIF uznaje, na wniosek, uzyskany za granicą tytuł specjalisty w dziedzinie
fizjoterapii za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli
zostały spełnione warunki:
1) okres specjalizacji odbytej za granicą nie odbiega od okresu określonego
w programie specjalizacji w dziedzinie fizjoterapii realizowanego
w Rzeczypospolitej Polskiej;
2) program specjalizacji w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz
umiejętności praktycznych odpowiada w istotnych częściach programowi
specjalizacji w dziedzinie fizjoterapii w Rzeczypospolitej Polskiej.
Osoba, która uzyskała za granicą tytuł specjalisty, o którym mowa w ust. 1,
występuje do KIF z wnioskiem, do którego dołącza, wraz z tłumaczeniem na język
polski, dokumenty:
1) oryginał dokumentu nadania tytułu specjalisty;
2) dokument zawierający dane o miejscu odbycia specjalizacji i jej okresie oraz
zrealizowanym programie;
©Kancelaria Sejmu s. 28/85
27.05.2019
3) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu końcowego lub innej formie
potwierdzającej nabytą wiedzę i umiejętności praktyczne;
4) zaświadczenia o miejscu, okresie i rodzaju czynności zawodowych
wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.
KIF uznaje albo odmawia uznania tytułu specjalisty w dziedzinie fizjoterapii,
w drodze decyzji, na podstawie opinii sporządzonej przez dyrektora Centrum
Medycznego Kształcenia Podyplomowego, zwanego dalej „CMKP”.
Opinia, o której mowa w ust. 7, jest sporządzana na podstawie oceny
merytorycznej wniosku, dokonanej przez zespół ekspertów, o którym mowa w art. 38
ust. 3. W wyniku dokonania oceny, zespół ekspertów może wnioskować o podjęcie
jednej z następujących decyzji:
1) uznanie tytułu specjalisty bez dodatkowych warunków;
2) uznanie tytułu specjalisty po odbyciu stażu adaptacyjnego w jednostce szkolącej,
którego zakres i program określi w indywidualnych przypadkach zespół
ekspertów;
3) uznanie tytułu specjalisty po złożeniu PESFZ;
4) odmowę uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.
Obsługę organizacyjną i finansowanie prac zespołu ekspertów, o którym
mowa w art. 38 ust. 3, zapewnia CMKP.
Staż adaptacyjny, o którym mowa w ust. 8 pkt 2, jest odbywany w jednostce
szkolącej, o której mowa w art. 36 ust. 1, na podstawie umowy o odbycie stażu
adaptacyjnego zawartej z tą jednostką na warunkach określonych w umowie.
KIF uznaje albo odmawia uznania, w drodze decyzji, tytułu specjalisty
uzyskanego przez fizjoterapeutę w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub
państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji
Szwajcarskiej za równoważny z tytułem specjalisty na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej zgodnie z zasadami określonymi w przepisach dotyczących zasad uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej.
W decyzji zamieszcza się:
1) numer decyzji;
2) datę wydania decyzji;
©Kancelaria Sejmu s. 29/85
27.05.2019
3) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
4) obywatelstwo (obywatelstwa);
5) państwo, w którym fizjoterapeuta uzyskał tytuł specjalisty;
6) przedmiot decyzji;
7) rozstrzygnięcie;
8) oznaczenie organu wydającego decyzję.
Art. 36. 1. Szkolenie specjalizacyjne w ramach kształcenia podyplomowego jest
prowadzone przez podmioty, zwane dalej „jednostkami szkolącymi”, po uzyskaniu
akredytacji udzielonej przez dyrektora CMKP.
Akredytacja może zostać udzielona podmiotom, które:
1) powołały zespół do spraw szkolenia specjalizacyjnego, w tym podpisały umowy
na pełnienie obowiązków kierowników specjalizacji z osobami posiadającymi
tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii albo z osobami, którym minister
właściwy do spraw zdrowia powierzył obowiązki specjalisty w dziedzinie
fizjoterapii zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
poz. 89, z późn. zm.5)
)
6)
;
2) spełniają standardy kształcenia określone w programie specjalizacji;
3) są podmiotami, których działalność obejmuje profil prowadzonego szkolenia
specjalizacyjnego i które zawarły porozumienia z innymi podmiotami na
realizację staży kierunkowych lub kursów specjalizacyjnych określonych
programem specjalizacji, jeżeli ich odbywania jednostka szkoląca nie może
zapewnić w ramach swojej struktury organizacyjnej;
4) opracowały regulamin organizacyjny szkolenia specjalizacyjnego.
Regulamin organizacyjny szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa
w ust. 2 pkt 4, określa, w szczególności:
1) maksymalną liczbę osób, które mogą zostać przyjęte na szkolenie
specjalizacyjne;
2) organizację szkolenia specjalizacyjnego, w tym harmonogram zajęć i staży
kierunkowych;

5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. poz. 849,
1172, 1240 i 1290, z 2008 r. poz. 1056 i 1570, z 2009 r. poz. 100, 641, 817, 1241 i 1707, z 2010 r.
poz. 620, 679 i 1507 oraz z 2011 r. poz. 235.
6) Ustawa utraciła moc z dniem 1 lipca 2011 r. na podstawie art. 220 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia
2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. poz. 654), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 r.
©Kancelaria Sejmu s. 30/85
27.05.2019
3) szczegółowy zakres obowiązków kierowników specjalizacji, opiekunów staży
kierunkowych, wykładowców i innych osób prowadzących zajęcia;
4) sposób sprawdzania wiadomości i umiejętności;
5) sposób oceny organizacji i przebiegu szkolenia specjalizacyjnego przez osoby
w nim uczestniczące.

Podmiot zamierzający prowadzić szkolenie specjalizacyjne składa do
dyrektora CMKP wniosek o udzielenie akredytacji. Wniosek zawiera:
1) oznaczenie podmiotu ubiegającego się o uzyskanie akredytacji;
2) liczbę i kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej zajęcia teoretyczne
i praktyczne na kursie specjalizacyjnym (wymagana specjalizacja, posiadany
stopień naukowy lub tytuł naukowy);
3) opis bazy dydaktycznej i warunków organizacyjnych właściwych dla szkolenia
specjalizacyjnego;
4) plan realizacji programu specjalizacji;
5) oświadczenie o spełnieniu warunków niezbędnych do realizacji planu, o którym
mowa w pkt 4.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się:
1) dokumenty potwierdzające status prawny podmiotu;
2) informacje o dotychczasowym przebiegu prowadzonej przez niego działalności;
3) dokumenty potwierdzające spełnianie warunków, o których mowa w ust. 2
pkt 1–3.
Wniosek, o którym mowa w ust. 4, składa się najpóźniej na 4 miesiące przed
planowanym terminem rozpoczęcia przez jednostkę szkolącą prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego.
Dyrektor CMKP sprawdza pod względem formalnym dokumenty, o których
mowa w ust. 5. W przypadku stwierdzenia braków formalnych podmiot, który złożył
wniosek, jest wzywany do ich usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia
wezwania. Po bezskutecznym upływie tego terminu wniosek jest pozostawiany bez
rozpoznania.
Dyrektor CMKP, w celu uzyskania opinii o spełnieniu przez podmiot
warunków, o których mowa w ust. 2, powołuje zespół ekspertów, w składzie:
1) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającym specjalistów
w dziedzinie fizjoterapii, zgłoszony przez zarząd tego stowarzyszenia;
©Kancelaria Sejmu s. 31/85
27.05.2019
2) dwóch ekspertów w dziedzinie fizjoterapii, zgłoszonych przez konsultanta
krajowego w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w tej
dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
3) przedstawiciel Krajowej Rady Fizjoterapeutów, zwany dalej „przedstawicielem
KRF”.
Zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 8, opiniuje wnioski w miarę
potrzeby, nie rzadziej niż raz na kwartał i przekazuje swoją opinię dyrektorowi CMKP
niezwłocznie po jej sporządzeniu, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia jej
sporządzenia. Wnioski mogą być opiniowane w trybie obiegowym, z użyciem
dostępnych systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
Dyrektor CMKP:
1) dokonuje wpisu jednostki szkolącej na prowadzoną przez siebie listę jednostek
posiadających akredytację, wraz z określeniem maksymalnej liczby miejsc
szkoleniowych w zakresie danego szkolenia specjalizacyjnego dla osób
mogących odbywać szkolenie specjalizacyjne, na okres 5 lat, w przypadku gdy
opinia zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 8, jest pozytywna, albo
2) odmawia wpisu podmiotu, o którym mowa w ust. 1, na prowadzoną przez siebie
listę jednostek szkolących, w przypadku gdy opinia zespołu ekspertów, o którym
mowa w ust. 8, jest negatywna i zawiadamia o tym niezwłocznie wnioskodawcę.
Dyrektor CMKP występuje do jednostki szkolącej wpisanej na listę, o której
mowa w ust. 10, na 6 miesięcy przed dniem upływu okresu, o którym mowa w ust. 10
pkt 1, o weryfikację akredytacji, mając na względzie konieczność zapewnienia
fizjoterapeutom ciągłości szkolenia specjalizacyjnego w tej jednostce. Przepisy ust. 1–
10 stosuje się odpowiednio.
Dyrektor CMKP publikuje i aktualizuje na swojej stronie internetowej listę
jednostek szkolących.
W przypadku gdy jednostka szkoląca przestała spełniać warunki niezbędne
do uzyskania akredytacji do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego, powiadamia
o tym niezwłocznie wojewodę i dyrektora CMKP.
Dyrektor CMKP, w drodze decyzji, skreśla z listy, o której mowa w ust. 10,
jednostkę szkolącą, która nie realizuje szczegółowego programu specjalizacji lub nie
przestrzega standardów szkolenia specjalizacyjnego fizjoterapeutów, o których mowa
w ust. 2 pkt 2, albo przestała spełniać warunki niezbędne do uzyskania akredytacji do
szkolenia specjalizacyjnego. Od decyzji tej przysługuje wniosek o ponowne
rozpatrzenie sprawy.
©Kancelaria Sejmu s. 32/85
27.05.2019
Staże kierunkowe i kursy specjalizacyjne objęte programem specjalizacji
prowadzą podmioty, o których mowa w ust. 1 albo w ust. 2 pkt 3. CMKP koordynuje
organizację staży kierunkowych oraz kursów specjalizacyjnych objętych programem
specjalizacji zgodnie z wymogami specjalizacji oraz liczbą i rozmieszczeniem
regionalnym fizjoterapeutów odbywających szkolenie specjalizacyjne.
Dyrektor CMKP publikuje na swojej stronie internetowej listę staży
kierunkowych oraz listę kursów specjalizacyjnych, objętych programem specjalizacji,
które zawierają:
1) nazwę i siedzibę podmiotu, o którym mowa w ust. 1 albo w ust. 2 pkt 3, lub imię,
nazwisko i adres osoby fizycznej prowadzącej kurs specjalizacyjny;
2) termin, miejsce oraz liczbę osób mogących uczestniczyć w stażu kierunkowym
albo kursie specjalizacyjnym.
Podmioty, o których mowa w ust. 1, przekazują na bieżąco do CMKP
informacje niezbędne do prowadzenia staży kierunkowych i kursów
specjalizacyjnych.
Podmiot, który zrealizował staż albo kurs specjalizacyjny, o których mowa
w ust. 15, przekazuje do CMKP listę fizjoterapeutów, którzy ukończyli staż
kierunkowy lub kurs specjalizacyjny, zawierającą imię i nazwisko oraz numer PESEL
fizjoterapeuty, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania.
Art. 37. 1. Nadzór nad prowadzeniem szkolenia specjalizacyjnego sprawuje
minister właściwy do spraw zdrowia za pośrednictwem dyrektora CMKP.
W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, dyrektor CMKP jest uprawniony
do:
1) kontroli jednostki szkolącej;
2) żądania przedstawienia dokumentacji i wyjaśnień dotyczących prowadzonego
szkolenia specjalizacyjnego;
3) wydawania zaleceń dotyczących usunięcia stwierdzonych uchybień.
Kontrola realizacji szkolenia specjalizacyjnego jest prowadzona przez zespół
kontrolny powoływany przez dyrektora CMKP. W skład zespołu kontrolnego mogą
wchodzić, poza pracownikami CMKP:
1) konsultant krajowy w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
2) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającego specjalistów
©Kancelaria Sejmu s. 33/85
27.05.2019
w dziedzinie fizjoterapii, który posiada tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii
albo decyzję ministra właściwego do spraw zdrowia o uznaniu dotychczasowego
doświadczenia zawodowego i dorobku naukowego fizjoterapeuty za
równoważny ze zrealizowaniem programu specjalizacji, uzyskaną na podstawie
dotychczasowych przepisów;
3) osoby posiadające tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii lub legitymujące się
dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie zgłoszone przez
konsultanta krajowego w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
4) przedstawiciel właściwego miejscowo wojewody;
5) przedstawiciel KRF, który posiada tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii albo
w dziedzinie pokrewnej.
Zespół kontrolny, w składzie co najmniej 3-osobowym, wykonując czynności
kontrolne, za okazaniem upoważnienia, ma prawo:
1) wstępu do pomieszczeń dydaktycznych;
2) udziału w zajęciach w charakterze obserwatora;
3) wglądu do dokumentacji przebiegu szkolenia specjalizacyjnego prowadzonej
przez jednostkę szkolącą;
4) żądania od kierownika jednostki szkolącej ustnych i pisemnych wyjaśnień;
5) badania opinii uczestników szkolenia i kadry dydaktycznej.
Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
zawiera:
1) nazwę i adres jednostki szkolącej;
2) miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności kontrolne;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości albo informację o braku zastrzeżeń;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) w przypadku odmowy podpisania protokołu przez kierownika jednostki
szkolącej, informację o takiej odmowie.
Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz kierownik
jednostki szkolącej. Odmowa podpisania protokołu przez kierownika jednostki
©Kancelaria Sejmu s. 34/85
27.05.2019
szkolącej nie stanowi przeszkody do podpisania protokołu przez osoby wykonujące
czynności kontrolne.
Protokół sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest
przekazywany kierownikowi jednostki szkolącej.
Kierownik jednostki szkolącej, w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu,
ma prawo do wniesienia pisemnie umotywowanych zastrzeżeń co do faktów
stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole oraz co do sposobu
przeprowadzania czynności kontrolnych. Osoby wykonujące czynności kontrolne są
obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół w terminie 14 dni od dnia
otrzymania zastrzeżeń.
W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 8, w całości albo
części, zespół kontrolny przekazuje na piśmie swoje stanowisko kierownikowi
kontrolowanej jednostki szkolącej.
Dyrektor CMKP przekazuje kierownikowi jednostki szkolącej zalecenia
pokontrolne dotyczące stwierdzenia nieprawidłowości w trakcie kontroli
i zobowiązuje go do usunięcia tych nieprawidłowości w wyznaczonym terminie.
Kopię pisma z zaleceniami pokontrolnymi dyrektor CMKP przekazuje do wiadomości
konsultantowi krajowemu w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego i właściwemu
konsultantowi wojewódzkiemu w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta wojewódzkiego.
W przypadku niezrealizowania zaleceń pokontrolnych w określonym
terminie dyrektor CMKP podejmuje decyzję o skreśleniu jednostki z listy jednostek
szkolących. Z dniem skreślenia jednostka szkoląca traci akredytację. Od decyzji tej
przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Osobom wykonującym czynności kontrolne przysługuje:
1) wynagrodzenie za wykonanie czynności kontrolnych w wysokości nie wyższej
niż 300 zł;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy;
3) zwolnienie od pracy w dniach wykonywania czynności kontrolnych bez
zachowania prawa do wynagrodzenia.
Art. 38. 1. Program specjalizacji zawiera:
1) założenia organizacyjno-programowe, określające:
©Kancelaria Sejmu s. 35/85
27.05.2019
a) cele szkolenia,
b) uzyskane kompetencje zawodowe,
c) sposób organizacji szkolenia specjalizacyjnego;
2) okres szkolenia specjalizacyjnego, w tym liczbę godzin stażu podstawowego;
3) szczegółowy zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wykaz umiejętności
praktycznych będących przedmiotem szkolenia specjalizacyjnego;
4) moduły szkolenia specjalizacyjnego oraz formy i metody kształcenia stosowane
w ramach modułów, w tym:
a) kursy obejmujące szczegółowy zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności
praktycznych będących przedmiotem kursu, zwane dalej „kursami”, oraz
ich wymiar godzinowy, w tym kurs w zakresie prawa medycznego,
b) staże kierunkowe obejmujące określony zakres wymaganych umiejętności
praktycznych będących przedmiotem stażu kierunkowego oraz miejsce,
liczbę godzin i sposób zaliczenia poszczególnych staży kierunkowych;
5) formy i metody samokształcenia, w tym przygotowanie opracowań
teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy oryginalnej, której temat odpowiada
programowi specjalizacji;
6) metody oceny wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności praktycznych,
w tym:
a) kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej objętej programem danego
modułu,
b) sprawdzian z zakresu określonego programem kursu,
c) kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej i sprawdzian umiejętności
praktycznych objętych programem stażu kierunkowego,
d) ocenę złożonych opracowań teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy
oryginalnej.
Program specjalizacji określa ponadto standardy kształcenia szkolenia
specjalizacyjnego, uwzględniając dane dotyczące:
1) liczby i kwalifikacji kadry dydaktycznej;
2) bazy dydaktycznej do realizacji programu kursów i staży kierunkowych;
3) sposobu realizacji programu specjalizacji, w tym oceny wiedzy i umiejętności
praktycznych;
4) wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia.
Program specjalizacji oraz uzupełniający program specjalizacji opracowuje
zespół ekspertów powołany przez dyrektora CMKP.
©Kancelaria Sejmu s. 36/85
27.05.2019
W skład zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, powołuje się:
1) konsultanta krajowego w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
2) przedstawiciela stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego
statutu towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającego
specjalistów w dziedzinie fizjoterapii, który posiada tytuł specjalisty w tej
dziedzinie albo dziedzinie pokrewnej;
3) przedstawiciela KRF, który posiada tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii
albo w dziedzinie pokrewnej;
4) dwie osoby posiadające tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii lub
legitymujące się dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie zgłoszone
przez konsultanta krajowego w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie
pokrewnej, jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego.
Opracowane przez zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 4, i zredagowane
przez CMKP programy, o których mowa w ust. 3, zatwierdza minister właściwy do
spraw zdrowia.
CMKP publikuje programy, o których mowa w ust. 3, zatwierdzone przez
ministra właściwego do spraw zdrowia na swojej stronie internetowej.
Programy, o których mowa w ust. 3, aktualizuje, zgodnie z postępem wiedzy,
zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 3. Programy redaguje CMKP i zatwierdza
minister właściwy do spraw zdrowia.
Fizjoterapeuta posiadający odpowiednią specjalizację I stopnia uzyskaną na
podstawie dotychczasowych przepisów odbywa szkolenie specjalizacyjne według
uzupełniającego programu specjalizacji, który jest dostosowany do zakresu wiedzy
teoretycznej i umiejętności objętych programem specjalizacji I stopnia i spełnia
warunki, o których mowa w ust. 1 i 2.
Art. 39. 1. Jednostki szkolące przekazują do wojewody informacje o kosztach
szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie fizjoterapii, co najmniej na 2 miesiące przed
terminem danego postępowania kwalifikacyjnego.
Wojewoda określa i ogłasza na swojej stronie internetowej listę wolnych
miejsc szkoleniowych w dziedzinie fizjoterapii, co najmniej na miesiąc przed
terminem danego postępowania kwalifikacyjnego.
Art. 40. 1. Szkolenie specjalizacyjne może rozpocząć fizjoterapeuta, który
spełnia łącznie następujące warunki:
©Kancelaria Sejmu s. 37/85
27.05.2019
1) złożył wniosek o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie
fizjoterapii, zwany dalej „wnioskiem”;
2) posiada prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty;
3) posiada tytuł magistra wymieniony w art. 13 ust. 3 i spełnia wymagania
określone w tym przepisie;
4) został zakwalifikowany do odbycia szkolenia specjalizacyjnego w postępowaniu
kwalifikacyjnym.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 1, składa wniosek do wojewody
właściwego ze względu na obszar województwa, na terenie którego zamierza odbywać
szkolenie specjalizacyjne.
Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko wnioskodawcy;
2) nazwisko rodowe;
3) miejsce i datę urodzenia;
4) płeć;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
6) numer dokumentu „Prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty”;
7) obywatelstwo (obywatelstwa);
8) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
posiada;
9) rodzaj i cechy dokumentu, na podstawie którego cudzoziemiec niebędący
obywatelem Unii Europejskiej przebywa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
10) posiadany stopień naukowy lub tytuł naukowy;
11) okres zatrudnienia w zawodzie;
12) liczbę publikacji i ich wykaz.
Do wniosku dołącza się:
1) odpis dyplomu ukończenia uczelni wyższej;
2) dokument potwierdzający uzyskanie stopnia naukowego doktora – w przypadku,
o którym mowa w art. 41 ust. 3 pkt 2 lit. b;
3) dokument potwierdzający okres zatrudnienia w zawodzie;
4) oświadczenie dotyczące rodzaju publikacji.
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 4, fizjoterapeuta składa pod
rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający
©Kancelaria Sejmu s. 38/85
27.05.2019
oświadczenie jest obowiązany zawrzeć w nim klauzulę następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula
ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
zeznań.
Wniosek składa się każdego roku w terminie od dnia 15 listopada do dnia
15 grudnia na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane w terminie od dnia
16 grudnia do dnia 15 stycznia albo od dnia 30 kwietnia do dnia 31 maja na
postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane w terminie od dnia 1 czerwca do dnia
30 czerwca.
Do terminów, o których mowa w ust. 6, nie stosuje się przepisów art. 58–
60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Fizjoterapeuta ubiegający się o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego
w dziedzinie fizjoterapii może być w danym terminie dopuszczony do postępowania
kwalifikacyjnego tylko w jednym województwie.
Art. 41. 1. W celu zakwalifikowania wnioskodawcy do odbycia szkolenia
specjalizacyjnego przeprowadza się postępowanie kwalifikacyjne, które obejmuje
ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego oraz
postępowanie konkursowe.
Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza się dwa razy w roku w terminie
od dnia 16 grudnia do dnia 15 stycznia oraz od dnia 1 czerwca do dnia 30 czerwca.
Postępowanie konkursowe przeprowadza się, jeżeli liczba kandydatów do
odbycia szkolenia specjalizacyjnego spełniających warunki określone w ust. 1 jest
większa niż liczba miejsc szkoleniowych. W postępowaniu konkursowym przyznaje
się punkty za:
1) w przypadku fizjoterapeuty, który rozpoczął kształcenie po dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy, wynik PEF – nie więcej niż 50 punktów;
2) w przypadku fizjoterapeutów, którzy nabyli kwalifikacje na podstawie
dotychczasowych przepisów:
a) staż pracy w zawodzie fizjoterapeuty, w pełnym wymiarze czasu pracy –
2 punkty za każdy rok, nie więcej niż 6 punktów,
b) posiadanie stopnia naukowego doktora – 18 punktów,
c) opublikowanie jako autor lub współautor:
– podręcznika naukowego z zakresu fizjoterapii – 2 punkty za każdy, nie
więcej niż 6 punktów,
©Kancelaria Sejmu s. 39/85
27.05.2019
– artykułu naukowego z zakresu fizjoterapii w czasopiśmie
recenzowanym – 1 punkt za każdy, nie więcej niż 10 punktów,
d) szkolenie podyplomowe z zakresu fizjoterapii, gdzie 100 godzin szkolenia
jest równe 2 punktom, nie więcej niż 10 punktów;
3) w przypadku gdy co najmniej dwóch kandydatów ubiegających się o miejsce
szkoleniowe w dziedzinie fizjoterapii uzyskało identyczny wynik
w postępowaniu konkursowym uwzględnia się wynik studiów na dyplomie
ukończenia studiów wyższych;
4) w przypadku gdy co najmniej dwóch kandydatów ubiegających się o miejsce
szkoleniowe w dziedzinie fizjoterapii ma identyczny wynik studiów na dyplomie
ukończenia studiów wyższych, uwzględnia się średnią ocen uzyskaną w okresie
studiów liczoną do dwóch znaków po przecinku, ze wskazaniem skali ocen jaka
obowiązywała na uczelni;
5) w przypadku, o którym mowa w pkt 4, wojewoda wzywa niezwłocznie
kandydatów do dostarczenia dokumentu poświadczającego średnią ocen
uzyskaną w okresie studiów liczoną do dwóch znaków po przecinku.
Wynik postępowania konkursowego stanowi procent maksymalnej liczby
punktów uzyskanych za PEF albo punktów, o których mowa w ust. 3 pkt 2.
Fizjoterapeuta może zwrócić się do organu prowadzącego postępowanie
kwalifikacyjne o weryfikację postępowania kwalifikacyjnego, w terminie 20 dni od
dnia ogłoszenia na stronie internetowej tego organu listy fizjoterapeutów
zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych do rozpoczęcia danego szkolenia
specjalizacyjnego.
Lista fizjoterapeutów niezakwalifikowanych do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego zawiera pouczenie dotyczące weryfikacji, o której mowa w ust. 5.
Do odbywania szkolenia specjalizacyjnego kwalifikuje się fizjoterapeutów
w liczbie odpowiadającej liczbie wolnych miejsc przyznanych na dane postępowanie
kwalifikacyjne w dziedzinie fizjoterapii w danym województwie, w kolejności od
najwyższego wyniku uzyskanego w postępowaniu konkursowym.
Wojewoda zawiadamia wnioskodawcę o wyniku postępowania
kwalifikacyjnego.
Wnioskodawca, który nie został zakwalifikowany do odbycia szkolenia
specjalizacyjnego, może zwrócić się do wojewody o weryfikację postępowania
kwalifikacyjnego, w terminie 7 dni od dnia przekazania zawiadomienia, o którym
©Kancelaria Sejmu s. 40/85
27.05.2019
mowa w ust. 8. O rozstrzygnięciu sprawy wojewoda zawiadamia wnioskodawcę
niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku.
Wojewoda, uwzględniając wynik przeprowadzonego postępowania
kwalifikacyjnego, wydaje wnioskodawcy skierowanie do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w jednostce szkolącej, posiadającej wolne miejsca szkoleniowe, ze
wskazaniem okresu jego odbywania.
Osobie zakwalifikowanej do rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego
właściwy wojewoda wydaje kartę przebiegu szkolenia specjalizacyjnego, zwaną dalej
„KS”, z określoną planowaną datą rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego.
KS z wymaganymi wpisami stanowi dowód odbycia szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji.
W tym samym czasie można odbywać tylko jedno szkolenie specjalizacyjne.
Szkolenie specjalizacyjne jest jedno-stopniowe.
Art. 42. Fizjoterapeuta zakwalifikowany do rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego rozpoczyna je w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od daty
określonej w KS, jako planowana data rozpoczęcia szkolenia. Kierownik specjalizacji
potwierdza faktyczną datę rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego w KS.
Art. 43. 1. Rejestr fizjoterapeutów odbywających szkolenie specjalizacyjne jest
prowadzony przez dyrektora CMKP w systemie teleinformatycznym.
Rejestr, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków: numer PESEL,
a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego tożsamość:
nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
2) imię (imiona) i nazwisko;
3) obywatelstwo (obywatelstwa);
4) numer i datę wydania dyplomu ukończenia studiów wyższych;
5) nazwę odbywanego szkolenia specjalizacyjnego;
6) nazwę i adres jednostki szkolącej, w której jest odbywane szkolenie
specjalizacyjne;
7) imię i nazwisko kierownika specjalizacji;
8) datę postępowania kwalifikacyjnego;
9) datę rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego;
10) datę skreślenia z rejestru;
©Kancelaria Sejmu s. 41/85
27.05.2019
11) datę przedłużenia albo skrócenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki
szkolenie specjalizacyjne zostało przedłużone albo skrócone;
12) datę wydania KS i jej numer;
13) datę uzyskania tytułu specjalisty.
KS prowadzi kierownik specjalizacji.
Art. 44. 1. Fizjoterapeuta uprawniony do podjęcia szkolenia specjalizacyjnego
może je odbywać na podstawie:
1) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony albo określony czasem
specjalizacji z podmiotem, który uzyskał akredytację do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego i płatnego urlopu szkoleniowego udzielonego na podstawie
odrębnych przepisów lub urlopu bezpłatnego udzielonego na czas realizacji
kursów i staży kierunkowych w oparciu o zasady określone w umowie, o której
mowa w ust. 2, albo
2) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony albo określony okresem
specjalizacji z innym podmiotem niż określony w pkt 1 i płatnego urlopu
szkoleniowego udzielonego na podstawie odrębnych przepisów na czas realizacji
podstawowego stażu specjalizacyjnego, kursów i staży kierunkowych w oparciu
o zasady określone w umowie, o której mowa w ust. 2, albo
3) umowy zawartej na okres specjalizacji z podmiotem, o którym mowa w pkt 1,
albo
4) poszerzenia zajęć programowych studiów podyplomowych o program
specjalizacji zgodny z zakresem tych studiów.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, zawiera z pracodawcą
umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron wynikające z realizowania
programu specjalizacji.
Fizjoterapeuta odbywa szkolenie specjalizacyjne przez cały jego okres
w pełnym wymiarze czasu pracy fizjoterapeuty zatrudnionego w podmiocie
leczniczym lub w innej jednostce właściwej dla dziedziny fizjoterapii.
Jeżeli fizjoterapeuta pracuje w krótszym wymiarze czasu pracy, okres
szkolenia specjalizacyjnego ulega proporcjonalnemu wydłużeniu.
Art. 45. 1. Okres szkolenia specjalizacyjnego określony w programie
specjalizacji ulega przedłużeniu o czas nieobecności osoby odbywającej szkolenie
specjalizacyjne w pracy:
©Kancelaria Sejmu s. 42/85
27.05.2019
1) przez okres pobierania świadczeń, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa;
2) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy
niż 3 miesiące w okresie szkolenia specjalizacyjnego;
3) w przypadkach określonych w art. 92, art. 176–179, art. 1823, art. 185, art. 187
i art. 188 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
4) z powodu przerwy nie dłuższej niż 14 dni wynikającej z procedur stosowanych
przy zmianie jednostki szkolącej;
5) z powodu przerwy nie dłuższej niż 12 miesięcy wynikającej z realizacji
specjalizacji odbywanej w trybie poszerzenia zajęć programowych studiów
podyplomowych o program specjalizacji zgodny z zakresem tych studiów.
Okres szkolenia specjalizacyjnego zostaje dodatkowo przedłużony o okres
udzielonego osobie odbywającej szkolenie przez pracodawcę urlopu wychowawczego
na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Osoba odbywająca szkolenie specjalizacyjne ma obowiązek poinformować
wojewodę o planowanej przez nią nieobecności w pracy z powodów, o których mowa
w ust. 1 i 2, trwającej dłużej niż 3 miesiące.
W uzasadnionych przypadkach zgodę na dodatkowe przedłużenie okresu
szkolenia specjalizacyjnego może wyrazić wojewoda na wniosek osoby odbywającej
szkolenie specjalizacyjne.
Wniosek, o którym mowa w ust. 4, osoba odbywająca szkolenie
specjalizacyjne składa do wojewody właściwego ze względu na miejsce odbywania
szkolenia specjalizacyjnego, po uzyskaniu opinii kierownika specjalizacji.
Wojewoda rozstrzyga o przedłużeniu okresu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, po zasięgnięciu opinii konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie
fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego
konsultanta.
Informacja o przedłużeniu okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego,
o którym mowa w ust. 1, 2 i 4, jest zamieszczana w KS.
Wojewoda posiadający informację o nieobecności, o której mowa w ust. 3,
może skierować na okres tej nieobecności inną osobę zakwalifikowaną do odbywania
szkolenia specjalizacyjnego w jednostce szkolącej, biorąc pod uwagę możliwość
odbycia przez nią części lub całości programu specjalizacji oraz możliwość
wykorzystania miejsc szkoleniowych.
©Kancelaria Sejmu s. 43/85
27.05.2019
Art. 46. 1. Okres szkolenia specjalizacyjnego określony w programie
specjalizacji może być skrócony na uzasadniony wniosek osoby odbywającej
szkolenie specjalizacyjne, pod warunkiem pełnego zrealizowania programu
specjalizacji, o okres nie dłuższy niż 1/2 okresu szkolenia.
Dyrektor CMKP rozstrzyga o skróceniu okresu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu.
Rozstrzygnięcie następuje w drodze decyzji i zamieszcza się w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rozstrzygnięcie;
5) oznaczenie organu wydającego decyzję.
W skład zespołu, o którym mowa w ust. 2, wchodzą:
1) konsultant wojewódzki w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającym specjalistów
w dziedzinie fizjoterapii, zgłoszony przez zarząd tego stowarzyszenia;
4) przedstawiciel KIF, który posiada tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii albo
w dziedzinie pokrewnej.
Wniosek o skrócenie okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego osoba
odbywająca szkolenie specjalizacyjne składa do dyrektora CMKP.
Od decyzji, o której mowa w ust. 2, odmawiającej skrócenia okresu
odbywania szkolenia specjalizacyjnego przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw zdrowia.
Informacja o skróceniu okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego jest
zamieszczana w KS.
Art. 47. 1. Szkolenie specjalizacyjne odbywa się pod nadzorem kierownika
specjalizacji, który jest odpowiedzialny za ustalenie szczegółowych warunków
i przebiegu szkolenia specjalizacyjnego w sposób zapewniający realizację programu
specjalizacji.
Kierownika specjalizacji powołuje i odwołuje, za jego zgodą, kierownik
jednostki szkolącej.
©Kancelaria Sejmu s. 44/85
27.05.2019
Kierownikiem specjalizacji może być osoba posiadająca tytuł specjalisty
w dziedzinie fizjoterapii, a w uzasadnionych przypadkach w dziedzinie pokrewnej
albo osoba, której minister właściwy do spraw zdrowia powierzył obowiązki
specjalisty w dziedzinie fizjoterapii zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej6)
.
Kierownik specjalizacji może wykonywać swoje obowiązki związane ze
szkoleniem specjalizacyjnym wobec nie więcej niż 3 osób, a w uzasadnionych
przypadkach, za zgodą konsultanta krajowego w dziedzinie fizjoterapii albo
pokrewnej, jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta, wobec nie więcej
niż 4 osób.
Odwołanie kierownika specjalizacji może nastąpić w przypadku:
1) niewypełniania przez kierownika specjalizacji obowiązków, o których mowa
w ust. 6;
2) uzasadnionego wniosku kierownika specjalizacji;
3) uzasadnionego wniosku osoby odbywającej szkolenie specjalizacyjne pod
nadzorem danego kierownika specjalizacji.
Do obowiązków kierownika specjalizacji należy:
1) udział w ustaleniu szczegółowych warunków odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w sposób umożliwiający nabycie wiadomości i umiejętności
określonych programem specjalizacji;
2) udział w ustaleniu szczegółowego planu zajęć objętych programem specjalizacji
i nadzór nad realizacją tego planu;
3) wprowadzenie do KS szczegółowego planu zajęć objętych programem
specjalizacji;
4) wskazanie niezbędnego piśmiennictwa i innych źródeł ułatwiających
samokształcenie;
5) prowadzenie ewaluacji szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem
specjalizacji;
6) wystawienie opinii dotyczącej przebiegu szkolenia specjalizacyjnego
i uzyskanych przez specjalizującego się umiejętności zawodowych, a także jego
stosunku do współpracowników i pacjentów, zamieszczanej w KS;
7) potwierdzanie w KS realizacji w terminie części szczegółowego planu zajęć
objętych programem specjalizacji;
8) coroczne potwierdzanie w KS zrealizowania zajęć objętych programem
specjalizacji, wyznaczonych do odbycia w danym roku;
©Kancelaria Sejmu s. 45/85
27.05.2019
9) potwierdzenie w KS odbycia szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem
specjalizacji;
10) zawiadomienie wojewody o przerwaniu szkolenia specjalizacyjnego przez
fizjoterapeutę, który nie realizuje lub nie może realizować programu
specjalizacji.
Kierownik specjalizacji dokonuje potwierdzeń, o których mowa w ust. 6 pkt 8
i 9, w terminie 14 dni odpowiednio od zakończenia danego roku albo odbycia
szkolenia specjalizacyjnego.
W umowie, o której mowa w art. 36 ust. 2 pkt 1, mogą zostać ustalone
dodatkowe obowiązki kierownika specjalizacji.
Kierownik specjalizacji ma prawo do:
1) udziału w egzaminie ustnym lub praktycznym wchodzącym w skład PESFZ
w charakterze obserwatora;
2) upoważnienia osoby, o której mowa w ust. 10, za jej zgodą, do wykonywania
czynności opiekuna stażu kierunkowego.
Nadzór nad realizacją programu staży kierunkowych, wynikających
z programu specjalizacji w dziedzinie fizjoterapii może sprawować osoba posiadająca
tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii albo osoba, posiadająca decyzję ministra
właściwego do spraw zdrowia o uznaniu dotychczasowego doświadczenia
zawodowego i dorobku naukowego fizjoterapeuty za równoważny ze zrealizowaniem
programu specjalizacji, uzyskanej na podstawie dotychczasowych przepisów, zwana
dalej „opiekunem stażu kierunkowego”. Osoba, o której mowa w ust. 9 pkt 2,
zapewnia bezpośredni nadzór nad realizacją programu staży kierunkowych, nie więcej
niż 3 osób.
Art. 48. 1. Jeżeli jednostka szkoląca ulegnie likwidacji albo z innych powodów
zaprzestaje prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego albo utraci akredytację,
wojewoda w porozumieniu z kierownikiem specjalizacji i kierownikiem innej
jednostki szkolącej wskazuje miejsce i termin kontynuowania szkolenia
specjalizacyjnego w skierowaniu do odbywania szkolenia specjalizacyjnego.
W szczególnie uzasadnionym przypadku wojewoda może, na wniosek
fizjoterapeuty odbywającego szkolenie specjalizacyjne, wydać mu skierowanie do
odbywania szkolenia specjalizacyjnego w innej jednostce szkolącej posiadającej
akredytację do tego szkolenia oraz wolne miejsce szkoleniowe.
Jeżeli jednostka szkoląca, o której mowa w ust. 1 i 2, znajduje się na obszarze
innego województwa, zmiana miejsca szkolenia specjalizacyjnego następuje po
©Kancelaria Sejmu s. 46/85
27.05.2019
wyrażeniu zgody przez właściwego wojewodę oraz właściwego konsultanta
wojewódzkiego województwa, na którego obszarze fizjoterapeuta ma kontynuować
odbywanie tego szkolenia.
W przypadku, o którym mowa w ust. 3, wojewoda wydaje fizjoterapeucie
skierowanie do odbywania szkolenia specjalizacyjnego oraz odnotowuje ten fakt
w KS na podstawie dokumentów przekazanych przez wojewodę, na obszarze którego
fizjoterapeuta odbywał dotychczas szkolenie specjalizacyjne.
Wojewoda wydaje decyzję o skreśleniu z rejestru fizjoterapeuty
odbywającego szkolenie specjalizacyjne na obszarze danego województwa:
1) w przypadku nierozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego w terminie 3 miesięcy
od daty określonej w KS, jako planowana data rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego, lub upływu czasu, w którym fizjoterapeuta zobowiązany był
ukończyć szkolenie specjalizacyjne, z zastrzeżeniem art. 46 ust. 1 i 2;
2) po zawiadomieniu przez kierownika specjalizacji i po uzyskaniu opinii
konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie
pokrewnej, jeżeli w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta, w przypadku
gdy fizjoterapeuta odbywający szkolenie specjalizacyjne nie realizuje lub nie
może realizować programu specjalizacji;
3) na wniosek fizjoterapeuty odbywającego szkolenie specjalizacyjne;
4) w przypadku niedokonania potwierdzeń, o których mowa w art. 47 ust. 6 pkt 8
i 9, w okresie 3 miesięcy od dokonania ostatniego wpisu z przyczyn leżących po
stronie fizjoterapeuty.
Art. 49. 1. Fizjoterapeuta, który ukończył szkolenie specjalizacyjne, może zostać
dopuszczony do PESFZ.
Fizjoterapeuta, który został zakwalifikowany do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w trybie postępowania kwalifikacyjnego i posiada stopień naukowy
doktora habilitowanego i odpowiedni dorobek zawodowy w zakresie fizjoterapii,
może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego
i zawodowego fizjoterapeuty za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części
albo w całości programu specjalizacji.
Dyrektor CMKP, na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu, może
uznać, w drodze decyzji, dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy
fizjoterapeuty, o którym mowa w ust. 2, za równoważny ze zrealizowaniem przez
niego w części albo w całości szczegółowego programu specjalizacji, a w przypadku
©Kancelaria Sejmu s. 47/85
27.05.2019
uznania za równoważny w całości – podjąć decyzję o dopuszczeniu tego
fizjoterapeuty do PESFZ.
W skład zespołu, o którym mowa w ust. 3, wchodzą:
1) konsultant krajowy w dziedzinie fizjoterapii;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel KRF.
Fizjoterapeuta zamierzający przystąpić do PESFZ składa do właściwego
wojewody wniosek o dopuszczenie do PESFZ. Do wniosku dołącza się KS i dokument
potwierdzający wniesienie na konto CEM opłaty za PESFZ.
Wniosek, o którym mowa w ust. 5, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
4) obywatelstwo (obywatelstwa);
5) adres do korespondencji, numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
posiada;
6) nazwę i adres jednostki szkolącej, w której było odbywane szkolenie
specjalizacyjne;
7) stopień albo tytuł naukowy, imię i nazwisko kierownika specjalizacji;
8) informacje o skróceniu albo przedłużeniu szkolenia specjalizacyjnego;
9) wskazanie części PESFZ, do której zamierza przystąpić wnioskodawca;
10) decyzję, o której mowa w ust. 3 albo art. 149, jeżeli dotyczy.
Formularz wniosku, o którym mowa w ust. 5, jest generowany elektronicznie
i pobierany na stronie internetowej CEM. CEM potwierdza elektronicznie zapisanie
zgłoszonych danych. Wnioskodawca po wypełnieniu formularza i jego wydrukowaniu
składa podpisany własnoręcznie wniosek do właściwego wojewody.
Wniosek i dokumenty, o których mowa w ust. 5, składa się w terminie do dnia
15 lipca każdego roku dla sesji jesiennej albo do dnia 15 stycznia każdego roku dla
sesji wiosennej. Do tych terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Wojewoda weryfikuje wniosek i dokumenty wnioskodawcy pod względem
formalnym. W przypadku gdy dokumenty te nie spełniają warunków formalnych,
wnioskodawca wzywany jest do uzupełnienia braków formalnych w terminie 7 dni od
©Kancelaria Sejmu s. 48/85
27.05.2019
dnia doręczenia wezwania. Przepisy art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się.
Wojewoda, w terminie 14 dni od dnia otrzymania kompletnego wniosku
i dokumentów, o których mowa w ust. 5, przekazuje je właściwemu konsultantowi
krajowemu i zwraca się o weryfikację, w terminie 14 dni od dnia ich doręczenia, czy
wnioskodawca odbył szkolenie specjalizacyjne zgodnie z programem specjalizacji.
Konsultant krajowy przekazuje właściwemu wojewodzie rozstrzygnięcie i zwraca
wniosek i dokumenty, które są następnie przechowywane przez wojewodę zgodnie
z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach.
W przypadku niezrealizowania przez wnioskodawcę programu specjalizacji,
właściwy konsultant krajowy wskazuje brakujące części.
Wojewoda niezwłocznie po uzyskaniu informacji od konsultanta krajowego:
1) potwierdza zakończenie szkolenia specjalizacyjnego;
2) w przypadku, o którym mowa w ust. 11, kieruje do zrealizowania brakującej
części programu specjalizacji i przedłuża okres trwania szkolenia
specjalizacyjnego na czas niezbędny do realizacji tej części.
Wojewoda zawiadamia wnioskodawcę o rozstrzygnięciu, o którym mowa
w ust. 12.
W przypadku, o którym mowa w ust. 12 pkt 2, wnioskodawca po
zrealizowaniu brakującej części programu specjalizacji i potwierdzeniu tego przez
kierownika specjalizacji w KS może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 5.
Przepisy ust. 6–13 i ust. 15–17 stosuje się.
Wojewoda po potwierdzeniu zakończenia szkolenia specjalizacyjnego
podejmuje decyzję o dopuszczeniu wnioskodawcy do PESFZ.
Wojewoda opracowuję listę osób dopuszczonych do PESFZ, którą
przekazuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej do CEM.
CEM ustala listy fizjoterapeutów zdających PESFZ w danym miejscu
i terminie oraz zawiadamia te osoby o terminie i miejscu egzaminu i nadanym
numerze kodowym, nie później niż 21 dni przed dniem jego rozpoczęcia, pocztą
elektroniczną na adres wskazany we wniosku, o którym mowa w ust. 5, a w przypadku
jego braku, pocztą na wskazany w tym wniosku adres do korespondencji.
Art. 50. 1. Wnioskodawca wnosi opłatę egzaminacyjną w wysokości nie
wyższej niż 25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego przez Prezesa
©Kancelaria Sejmu s. 49/85
27.05.2019
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, do dnia 15 stycznia każdego
roku.
Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 1, albo wniesienia jej
w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa wnioskodawcę do
uzupełnienia braków formalnych pocztą elektroniczną na adres wskazany we wniosku,
o którym mowa w art. 49 ust. 5, a w przypadku jego braku, pocztą na wskazany w tym
wniosku adres do korespondencji. Przepisy art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się z zastrzeżeniem, że w przypadku
bezskutecznego upływu terminu do uzupełnienia braków formalnych dotknięte nim
zgłoszenie do PESFZ traktuje się jako niezłożone.
Art. 51. 1. PESFZ organizuje CEM.
PESFZ jest przeprowadzany przez Państwową Komisję Egzaminacyjną,
zwaną dalej „PKE”.
Przewodniczącego PKE, Przewodniczącego Zespołu Egzaminacyjnego i jej
członków powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
Przewodniczący PKE i jej członkowie powinni posiadać tytuł specjalisty
w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinach pokrewnych, albo decyzję ministra
właściwego do spraw zdrowia o powierzeniu obowiązków specjalisty w dziedzinie
fizjoterapii zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej6)
.
Członkiem PKE nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo
skarbowe.
Powołanie następuje na czas nieokreślony. Powołanie nie skutkuje
powstaniem stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy.
Kandydatów do PKE mogą zgłaszać:
1) konsultant krajowy, w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w tej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta;
2) KIF;
3) stowarzyszenie będące zgodnie z postanowieniami jego statutu towarzystwem
naukowym o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszającym specjalistów w dziedzinie
fizjoterapii.
©Kancelaria Sejmu s. 50/85
27.05.2019
W zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 7, zamieszcza się:
1) imię i nazwisko kandydata;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj jego wydania;
3) określenie posiadanej specjalizacji;
4) wskazanie dziedziny, w której kandydat ma być powołany do PKE;
5) adres korespondencyjny kandydata.
Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 7, należy dołączyć kopię dyplomu
specjalisty albo decyzji, o której mowa w ust. 4, poświadczoną za zgodność
z oryginałem.
Kopia dyplomu specjalisty nie jest wymagana, w przypadku gdy kandydat
uzyskał dyplom specjalisty wydany przez dyrektora CEM. W takim przypadku
w zgłoszeniu należy podać datę wydania i numer dyplomu.
Osoby powołane do PKE otrzymują akt powołania.
Dyrektor CEM powołuje na przewodniczącego PKE konsultanta krajowego
w dziedzinie fizjoterapii albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w tej dziedzinie nie ma
powołanego konsultanta krajowego.
Członkostwo w PKE wygasa w przypadku śmierci członka PKE.
Dyrektor CEM odwołuje członka PKE w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka
PKE;
3) niewykonywania albo nienależytego wykonywania obowiązków;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w art. 52 ust. 4.
Dyrektor CEM może odwołać członka PKE w przypadku wszczęcia
przeciwko niemu postępowania karnego w związku z podejrzeniem o popełnienie
przez niego umyślnego przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego lub
umyślnego przestępstwa skarbowego.
Wygaśnięcie członkostwa albo odwołanie członka ze składu PKE w czasie
sesji egzaminacyjnej nie wstrzymuje prac PKE.
Art. 52. 1. Dyrektor CEM, w celu przeprowadzenia PESFZ w ustalonych
miejscach i terminach, wyznacza spośród członków PKE Zespoły Egzaminacyjne.
©Kancelaria Sejmu s. 51/85
27.05.2019
Zespół Egzaminacyjny składa się co najmniej z 3 członków PKE, z zachowaniem
reprezentacji podmiotów wymienionych w art. 51 ust. 7.
Członkiem Zespołu Egzaminacyjnego nie może być osoba, w stosunku do
której kandydat do złożenia PESFZ w tym Zespole Egzaminacyjnym jest:
1) małżonkiem;
2) osobą pozostającą w stosunku:
a) pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia,
b) przysposobienia;
3) osobą pozostającą we wspólnym pożyciu;
4) osobą pozostającą w stosunku zależności służbowej.
Powody wyłączenia określone w ust. 2 pkt 1 i 2 lit. b trwają pomimo ustania
małżeństwa albo przysposobienia.
Członkowie Zespołu Egzaminacyjnego przed rozpoczęciem PESFZ składają
dyrektorowi CEM pisemne oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, że
nie pozostają z żadnym z kandydatów do złożenia PESFZ w tym Zespole
Egzaminacyjnym w stosunku, o którym mowa w ust. 2, oraz nie zostali skazani
prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe. Składający oświadczenie jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
zeznań.
Członkom Zespołów Egzaminacyjnych przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego Zespołu, w wysokości nie wyższej niż
500 zł dla Przewodniczącego Zespołu oraz nie wyższej niż 300 zł dla członka
Zespołu;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy;
3) zwolnienie od pracy w dniu wykonywania czynności Zespołu Egzaminacyjnego
bez zachowania prawa do wynagrodzenia.
Dyrektor CEM określa, w drodze zarządzenia, szczegóły dotyczące warunków
wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1, oraz zwrotu kosztów,
o których mowa w ust. 5 pkt 2.
©Kancelaria Sejmu s. 52/85
27.05.2019
Art. 53. Do zadań Zespołu Egzaminacyjnego przeprowadzającego dany PESFZ
należy:
1) przeprowadzenie PESFZ zgodnie z regulaminem porządkowym, o którym mowa
w art. 54 ust. 8;
2) przekazanie do CEM kart odpowiedzi, niezwłocznie po zakończonym egzaminie
testowym, w sposób uniemożliwiający dokonywanie zmian w ich treści;
3) przekazanie do CEM ocen z egzaminu ustnego i praktycznego oraz dokumentacji
związanej z przeprowadzonym PESFZ, niezwłocznie po zakończonym PESFZ,
nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia PESFZ.
Art. 54. 1. Zakres PESFZ jest zgodny z programem specjalizacji.
PESFZ jest przeprowadzany dwa razy w roku w sesji wiosennej od dnia
2 maja do dnia 15 czerwca oraz w sesji jesiennej od dnia 2 listopada do dnia
15 grudnia.
PESFZ składa się z dwóch części w następującej kolejności: egzaminu
teoretycznego i egzaminu praktycznego. Warunkiem dopuszczenia do części
praktycznej PESFZ jest uzyskanie pozytywnego wyniku egzaminu teoretycznego.
Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany w formie:
1) testu, gdy do PESFZ w sesji zostanie dopuszczonych co najmniej 30 osób;
2) egzaminu ustnego.
Egzamin testowy odbywa się jednocześnie w całym kraju, w terminie
ustalonym przez dyrektora CEM. Egzamin testowy polega na rozwiązaniu 120 pytań
zawierających pięć wariantów odpowiedzi, z których tylko jeden jest prawidłowy.
Osoba zdająca może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą prawidłową odpowiedź
osoba zdająca uzyskuje 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi, udzielenia
nieprawidłowej odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej odpowiedzi punkty nie
są przyznawane. Pozytywny wynik egzaminu testowego otrzymuje osoba
egzaminowana, która uzyskała co najmniej 60% maksymalnej liczby punktów z testu.
W przypadku uwag merytorycznych do pytań testowych, osoba zdająca ma
prawo złożyć zastrzeżenie w trakcie trwania egzaminu testowego albo niezwłocznie
po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali egzaminacyjnej. Zgłoszone
zastrzeżenie zostanie zweryfikowane bezpośrednio po egzaminie testowym, przed
obliczeniem jego wyników. W przypadku uznania zgłoszonego zastrzeżenia, zadanie
testowe objęte zastrzeżeniem jest pomijane przy ustalaniu wyniku egzaminu
testowego w stosunku do wszystkich zdających, co odpowiednio obniża liczbę
©Kancelaria Sejmu s. 53/85
27.05.2019
możliwych do uzyskania punktów. Punkty za zadania unieważnione nie są
przyznawane.
Miejsca i terminy egzaminu praktycznego i ustnego ustala dyrektor CEM
w porozumieniu z Przewodniczącym PKE.
PESFZ przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym ustalonym
przez dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
Art. 55. 1. Zadania egzaminacyjne dla PESFZ są opracowywane przez autorów
wskazanych przez dyrektora CEM spośród osób posiadających wysokie kwalifikacje
i doświadczenie zawodowe w dziedzinie fizjoterapii lub w dziedzinach pokrewnych.
Test przygotowuje się odrębnie na każdą sesję egzaminacyjną.
Zadania egzaminacyjne podlegają weryfikacji przez recenzentów,
wyznaczonych przez dyrektora CEM w porozumieniu z właściwym konsultantem
krajowym.
Opracowanie zadań egzaminacyjnych oraz przeprowadzenie PESFZ jest
finansowane przez CEM.
Testy i pytania testowe oraz zadania egzaminów ustnych i praktycznych są
opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane i przechowywane w sposób
uniemożliwiający dostęp do nich przez osoby inne niż uczestniczące w ich
opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu, przechowywaniu,
przeprowadzające PESFZ lub sprawujące nadzór nad jego prowadzeniem.
Testy i pytania testowe oraz zadania egzaminów ustnych i praktycznych nie
podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r.
o dostępie do informacji publicznej.
Dyrektor CEM udostępnia testy i pytania testowe po ich wykorzystaniu na
danym PESFZ wyłącznie osobom przystępującym do tego egzaminu. Udostępnienie
oraz jego dokumentowanie następuje w sposób określony w zarządzeniu dyrektora
CEM.
Art. 56. 1. PESFZ odbywa się w obecności co najmniej trzech członków PKE.
Nieobecność osoby egzaminowanej podczas PESFZ, bez względu na jej
przyczynę, uważa się za odstąpienie od udziału w PESFZ.
Fizjoterapeuta może składać PESFZ po okazaniu dokumentu
potwierdzającego jego tożsamość.
Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas PESFZ osoba
egzaminowana nie może korzystać z pomocy naukowych i dydaktycznych, a także nie
©Kancelaria Sejmu s. 54/85
27.05.2019
może posiadać urządzeń służących do kopiowania, przekazywania i odbioru
informacji. Naruszenie tego zakazu stanowi podstawę zdyskwalifikowania osoby
egzaminowanej, co jest równoznaczne z uzyskaniem przez nią wyniku negatywnego.
Przebieg PESFZ może być monitorowany za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk. W przypadku ujawnienia po egzaminie na zarejestrowanych
materiałach korzystania przez osobę egzaminowaną z pomocy naukowych,
dydaktycznych lub urządzeń służących do kopiowania, przekazywania i odbioru
informacji, lub rozwiązywania testu nie-samodzielnie, osoba taka zostaje
zdyskwalifikowana. Dyskwalifikacji dokonuje Przewodniczący Państwowej Komisji
Egzaminacyjnej, na wniosek Zespołu Egzaminacyjnego. Fakt ten jest odnotowywany
w protokole, o którym mowa w ust. 7.
Dyrektor CEM zawiadamia o dyskwalifikacji osoby egzaminowanej Prezesa
Krajowej Rady Fizjoterapeutów, zwanego dalej „Prezesem”.
Z przebiegu PESFZ sporządza się protokół, który podpisują członkowie
Zespołu Egzaminacyjnego przeprowadzający dany egzamin.
Przewodniczący Zespołu Egzaminacyjnego przesyła protokół egzaminacyjny
dyrektorowi CEM w terminie 14 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.
Art. 57. 1. CEM ustala wyniki PESFZ, a w zakresie egzaminu testowego
publikuje je na swojej stronie internetowej. Wynik PESFZ nie stanowi decyzji
w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
Fizjoterapeuta, który nie przystąpił do PESFZ w wyznaczonym terminie albo
uzyskał wynik negatywny z PESFZ, może przystąpić do PESFZ w kolejnej sesji
egzaminacyjnej.
W przypadku, o którym mowa w ust. 2, fizjoterapeuta składa do dyrektora
CEM zgłoszenie. Przepisy art. 49 stosuje się.
Fizjoterapeuta, o którym mowa w ust. 3, zostaje wpisany przez dyrektora
CEM na listę osób składających PESFZ w danej sesji egzaminacyjnej.
Za wynik pozytywny PESFZ uznaje się uzyskanie pozytywnych wyników
z obu jego części, o których mowa w art. 54 ust. 3.
Wynik pozytywny z części PESFZ jest uznawany w kolejnych sześciu sesjach
egzaminacyjnych po sesji, w której został uzyskany. W przypadku nieuzyskania
wyniku pozytywnego z egzaminu praktycznego albo nieprzystąpienia do egzaminu
praktycznego w ustalonym terminie, fizjoterapeuta może przystąpić w innej sesji
egzaminacyjnej tylko do tej części PESFZ.
©Kancelaria Sejmu s. 55/85
27.05.2019
Oceną końcową PESFZ jest ocena wynikająca ze średniej arytmetycznej ocen
z egzaminu teoretycznego i praktycznego.
Wyniki PESFZ dyrektor CEM za pomocą środków komunikacji elektronicznej
przekazuje wojewodom, dyrektorowi CMKP oraz właściwym jednostkom szkolącym.
Art. 58. 1. Potwierdzeniem złożenia PESFZ jest dyplom wydany przez dyrektora
CEM.
Dyrektor CEM wydaje dyplom, o którym mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od
dnia otrzymania kompletnej dokumentacji egzaminacyjnej.
CEM prowadzi rejestr wydanych dyplomów, o których mowa w ust. 1,
i przechowuje ich kopie sporządzone w formie elektronicznej.
Rejestr prowadzony jest w systemie teleinformatycznym, według określonego
przez dyrektora CEM układu danych.
Rejestr, o którym mowa w ust. 4, zawiera następujące dane osoby, której
wydano dyplom:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – nazwę i numer
dokumentu potwierdzającego tożsamość;
3) numer i datę wydania dyplomu;
4) imię i nazwisko kierownika specjalizacji oraz jego stopień albo tytuł naukowy;
5) nazwę i adres jednostki szkolącej, w której zainteresowany odbywał szkolenie
specjalizacyjne;
6) wynik PESFZ;
7) uzyskany tytuł specjalisty.
Dokumentacja dotycząca PESFZ przechowywana jest przez CEM zgodnie
z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach.
Na wniosek fizjoterapeuty, który złożył PESFZ, dyrektor CEM wydaje,
odpłatnie, duplikat albo odpis dyplomu albo dokonuje korekty dyplomu PESFZ.
Opłata wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się, w przypadku gdy korekta wynika z błędu
CEM.
CEM, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, przekazuje do KIF, po
zakończeniu każdej sesji PESFZ, informację o uzyskaniu przez fizjoterapeutę tytułu
specjalisty.
©Kancelaria Sejmu s. 56/85
27.05.2019
Art. 59. 1. W przypadku rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu
PESFZ lub nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie PESFZ,
dyrektor CEM może unieważnić PESFZ albo jego część, w danym terminie dla
poszczególnych albo wszystkich zdających.
Postępowanie wszczyna się na wniosek członka Zespołu Egzaminacyjnego,
przeprowadzającego PESFZ, osoby przystępującej do PESFZ albo z urzędu.
Unieważnienie PESFZ albo jego części powoduje, że traktuje się odpowiednio
PESFZ albo jego część jako niebyłą. Unieważniony egzamin jest powtarzany
w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia, w którym decyzja o unieważnieniu
stała się ostateczna.
Decyzję o unieważnieniu dyrektor CEM podejmuje w terminie 14 dni od dnia
powzięcia informacji o przyczynach uzasadniających unieważnienie PESFZ albo jego
części.
Informacja o decyzji o unieważnieniu PESFZ albo jego części jest ogłaszana
na stronie internetowej CEM. Decyzja przekazywana jest fizjoterapeutom, którzy
przystępowali do danego PESFZ, pocztą elektroniczną na adres wskazany we
wniosku, o którym mowa w art. 49 ust. 5, a w przypadku jego braku, pocztą na
wskazany w tym wniosku adres do korespondencji. Dyrektor CEM przekazuje
informację o unieważnieniu PESFZ albo jego części do KIF za pomocą środków
komunikacji elektronicznej.
Od decyzji o unieważnieniu egzaminu przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw zdrowia.
Za powtórzony PESFZ albo jego część nie pobiera się opłaty egzaminacyjnej.
Art. 60. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór KS,
2) kod specjalizacji w dziedzinie fizjoterapii
– uwzględniając konieczność zapewnienia pełnej informacji niezbędnej do
prowadzenia specjalizacji;
3) wzór dyplomu specjalisty, uwzględniając konieczność zapewnienia
przejrzystości dokumentu,
4) wysokość wynagrodzenia za wykonanie czynności kontrolnych, o których mowa
w art. 37 ust. 12 pkt 1, uwzględniając nakład pracy związany
z przeprowadzaniem czynności kontrolnych,
5) szczegółowy tryb działania PKE oraz wysokość wynagrodzenia
przewodniczącego i członków PKE,
©Kancelaria Sejmu s. 57/85
27.05.2019
6) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 52 ust. 4,
7) szczegółowy sposób i tryb składania PESFZ oraz ustalania jego wyników
– uwzględniając konieczność prawidłowego i efektywnego przeprowadzenia PESFZ
oraz zapewnienia bezstronności pracy PKE, a także nakład pracy przewodniczącego
i członków PKE;
8) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu lub odpisu dyplomu PESFZ oraz
sposób uiszczania opłaty za wydanie duplikatu lub odpisu dyplomu PESFZ,
9) tryb dokonywania przez dyrektora CEM korekty dyplomu PESFZ oraz sposób
uiszczania opłaty za dokonanie korekty dyplomu
– uwzględniając konieczność prawidłowego i sprawnego wydania dokumentu
potwierdzającego uzyskanie tytułu specjalisty;
10) wysokość opłaty za PESFZ, uwzględniając koszty przeprowadzenia PESFZ oraz
wydania dyplomu potwierdzającego tytuł specjalisty.
Rozdział 6
Samorząd fizjoterapeutów
Art. 61. KIF tworzą fizjoterapeuci wpisani do Krajowego Rejestru
Fizjoterapeutów.
Art. 62. 1. Do zadań samorządu należy w szczególności:
1) sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu fizjoterapeuty;
2) reprezentowanie fizjoterapeutów;
3) działanie na rzecz stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez
fizjoterapeutów;
4) ustalanie oraz aktualizacja standardów lub wytycznych w fizjoterapii;
5) edukacja zdrowotna i promocja zdrowia;
6) ustanawianie zasad etyki zawodowej i dbanie o jej przestrzeganie;
7) obrona godności zawodowej.
Samorząd wykonuje swoje zadania w szczególności przez:
1) stwierdzanie i przyznawanie prawa wykonywania zawodu;
2) prowadzenie rejestrów na podstawie przepisów ustawy;
3) opiniowanie i przedstawianie wniosków w sprawie warunków wykonywania
zawodu;
4) opiniowanie i wnioskowanie w sprawach kształcenia zawodowego;
5) opiniowanie projektów aktów normatywnych w zakresie dotyczącym ochrony
zdrowia i zasad organizacji opieki zdrowotnej;
©Kancelaria Sejmu s. 58/85
27.05.2019
6) opiniowanie programów kształcenia zawodowego;
7) orzekanie w zakresie odpowiedzialności zawodowej;
8) prowadzenie działalności edukacyjnej, naukowej lub badawczej;
9) udzielanie informacji na temat uznawania kwalifikacji zawodowych, uregulowań
prawnych dotyczących ochrony zdrowia, ubezpieczeń społecznych oraz zasad
etyki zawodowej w zakresie niezbędnym do wykonywania zawodu;
10) współpracę ze stowarzyszeniami będącymi zgodnie z postanowieniami ich
statutów towarzystwami naukowymi o zasięgu krajowym, zrzeszającymi
specjalistów w dziedzinie fizjoterapii, szkołami wyższymi i jednostkami
badawczo-rozwojowymi w kraju i za granicą;
11) współpracę z organami administracji publicznej, samorządami i organizacjami
fizjoterapeutów za granicą oraz samorządami innych zawodów medycznych
w kraju;
12) organizowanie i prowadzenie instytucji samopomocowych i innych form
pomocy materialnej dla fizjoterapeutów;
13) zarządzanie majątkiem własnym;
14) uznawanie kwalifikacji fizjoterapeutów zamierzających wykonywać zawód
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
15) uznawanie tytułu specjalisty uzyskanego przez fizjoterapeutę poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 63. 1. Członkowie samorządu mają prawo:
1) wybierać i być wybierani do organów KIF, z zastrzeżeniem art. 65 ust. 2–4 oraz
art. 66;
2) korzystać z pomocy KIF w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych oraz
ochrony właściwych warunków wykonywania zawodu;
3) korzystać z ochrony i pomocy prawnej KIF;
4) korzystać z innych świadczeń KIF i działalności samopomocowej.
Członkowie samorządu są obowiązani:
1) postępować zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz zasadami wykonywania
zawodu oraz kodeksem deontologii zawodowej;
2) sumiennie wykonywać obowiązki zawodowe;
3) przestrzegać uchwał organów KIF;
4) regularnie opłacać składkę członkowską;
5) aktualizować dane w Krajowym Rejestrze Fizjoterapeutów.
©Kancelaria Sejmu s. 59/85
27.05.2019
Art. 64. 1. Organami KIF są:
1) Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów;
2) Krajowa Rada Fizjoterapeutów;
3) Komisja Rewizyjna;
4) Wyższy Sąd Dyscyplinarny;
5) Sąd Dyscyplinarny;
6) Rzecznik.
Członkami organów samorządu mogą być tylko fizjoterapeuci wpisani do
Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów.
Kadencja organów samorządu trwa 4 lata, jednak organy są obowiązane
działać do czasu ukonstytuowania się nowo wybranych organów.
Tę samą funkcję w organach samorządu można pełnić nie dłużej niż przez
2 następujące po sobie kadencje; pełnienie danej funkcji dłużej niż przez 24 miesiące
w danej kadencji przyjmuje się za pełnienie jej przez pełną kadencję.
Art. 65. 1. Wybory do organów KIF odbywają się w głosowaniu tajnym.
W wyborach przeprowadzanych w trakcie Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów
uczestniczą wyłącznie delegaci na dany zjazd.
Do pełnienia funkcji Rzecznika, jego zastępcy oraz członków Sądu
Dyscyplinarnego i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego mogą kandydować
fizjoterapeuci wykonujący zawód nieprzerwanie co najmniej od 10 lat.
Członkowie Sądu Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu Dyscyplinarnego,
Komisji Rewizyjnej, Rzecznik i jego zastępcy nie mogą być członkami innego organu
samorządu, z wyjątkiem Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów.
W przypadku wygaśnięcia mandatu Rzecznika przed upływem kadencji lub
niemożności sprawowania funkcji do czasu wyboru nowego Rzecznika funkcję tę
pełni jeden z zastępców wyznaczony przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny.
Funkcji zastępcy Rzecznika nie można pełnić w przypadkach, o których mowa
w art. 67 ust. 1 pkt 1–4 i 6–8.
Zastępca Rzecznika zostaje zawieszony w pełnieniu swojej funkcji
w przypadku wszczęcia przeciwko niemu postępowania w sprawie umyślnego
popełnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego lub postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
Art. 66. 1. Czynne prawo wyborcze przysługuje wszystkim członkom KIF,
z wyjątkiem członków:
©Kancelaria Sejmu s. 60/85
27.05.2019
1) wobec których orzeczono zakaz pełnienia funkcji z wyboru w organach
samorządu na podstawie art. 108 ust. 1 pkt 5 lub zawieszonych w prawie
wykonywania zawodu na podstawie art. 108 ust. 1 pkt 7 lub
2) wobec których sąd orzekł prawomocnie środek karny pozbawienia praw
publicznych lub środek karny albo środek zabezpieczający polegający na zakazie
wykonywania zawodu albo sąd lub prokurator wydał postanowienie o
zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w wykonywaniu
zawodu.
Bierne prawo wyborcze przysługuje wszystkim członkom KIF, z wyjątkiem
członków:
1) zawieszonych w prawie wykonywania zawodu na podstawie art. 12 ust. 4 lub
2) wobec których sąd orzekł prawomocnie środek karny pozbawienia praw
publicznych lub środek karny albo środek zabezpieczający polegający na zakazie
wykonywania zawodu albo sąd lub prokurator wydał postanowienie
o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w wykonywaniu
zawodu, lub
3) skazanych prawomocnym wyrokiem sądu za popełnione umyślnie przestępstwo
ścigane z oskarżenia publicznego, lub
4) ukaranych jedną z kar wymienionych w art. 108 ust. 1 pkt 2–8
– do czasu upływu terminu zatarcia kary lub upływu terminu, na który został
orzeczony środek zabezpieczający.
Bierne prawo wyborcze nie przysługuje członkom KIF, którzy za okres co
najmniej jednego roku w okresie ostatnich pięciu lat przed wyborami nie wykonali
obowiązku opłacenia składki członkowskiej, do dnia opłacenia tej składki.
Art. 67. 1. Mandat w organie KIF przed upływem kadencji wygasa wskutek:
1) wykreślenia z Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów;
2) odwołania przez organ, który dokonał wyboru;
3) ukarania jedną z kar wymienionych w art. 108 ust. 1 pkt 2–8;
4) zawieszenia w prawie wykonywania zawodu;
5) odwołania składu organu;
6) prawomocnego orzeczenia przez sąd środka karnego pozbawienia praw
publicznych lub środka karnego polegającego na zakazie wykonywania zawodu
albo prawomocnego orzeczenia przez sąd środka zabezpieczającego
polegającego na zakazie wykonywania zawodu;
©Kancelaria Sejmu s. 61/85
27.05.2019
7) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za popełnione umyślnie przestępstwo
ścigane z oskarżenia publicznego;
8) niewykonania obowiązku opłacenia składki członkowskiej za okres jednego
roku;
9) zrzeczenia się mandatu;
10) śmierci.
Mandat w organie KIF ulega zawieszeniu w razie:
1) wszczęcia przeciwko osobie go sprawującej postępowania w sprawie umyślnego
popełnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego;
2) uchylania się od wykonywania obowiązków przez okres dłuższy niż 3 miesiące.
Mandat członków Sądu Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu Dyscyplinarnego,
Rzecznika ulega zawieszeniu również w przypadku wszczęcia przeciwko osobie go
sprawującej postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
O zawieszeniu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, decyduje Krajowa Rada
Fizjoterapeutów, wskazując okres zawieszenia.
W przypadku zawieszenia, Krajowa Rada Fizjoterapeutów może wskazać
osobę, która będzie pełniła obowiązki osoby, której mandat został zawieszony przez
czas określony, nie dłuższy niż 12 miesięcy.
Art. 68. 1. Członkowie organów KIF pełnią swoje obowiązki nieodpłatnie.
Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów ustala wykaz funkcji w organach KIF, których
pełnienie może być wynagradzane, oraz zasady wynagradzania i wysokość
wynagrodzenia osób pełniących obowiązki na stanowiskach określonych w uchwale
Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów.
Art. 69. 1. Na wniosek Krajowej Rady Fizjoterapeutów albo Prezesa
pracodawca jest obowiązany zwolnić od pracy pracownika będącego członkiem
organu KIF lub wykonującego czynności na rzecz KIF, bez zachowania prawa do
wynagrodzenia.
Krajowa Rada Fizjoterapeutów określa zasady i tryb kompensacji
wynagrodzenia przez organy samorządu na czas zwolnień od pracy, o których mowa
w ust. 1, oraz tryb zwrotu kosztów podróży i innych uzasadnionych wydatków
poniesionych przez członka w związku z wykonywaniem czynności na rzecz KIF,
biorąc pod uwagę przepisy wydane na podstawie art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy.
©Kancelaria Sejmu s. 62/85
27.05.2019
Art. 70. 1. Organy kolegialne KIF podejmują uchwały. Po podjęciu uchwały
organy KIF są obowiązane do niezwłocznego sporządzenia jej tekstu na piśmie.
Uchwały, o których mowa w ust. 1, są podejmowane zwykłą większością
głosów, w obecności co najmniej połowy członków danego organu.
Art. 71. 1. Organy kolegialne KIF podejmujące uchwały są obowiązane
przekazywać ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w terminie 21 dni od dnia ich
podjęcia, uchwały dotyczące:
1) regulaminu wyborów do organów KIF;
2) regulaminów organów KIF;
3) wyborów osób na funkcje w organach KIF;
4) reprezentowania KIF przez osoby pełniące funkcje w ich organach.
Minister właściwy do spraw zdrowia może zaskarżyć do Sądu Najwyższego
pod zarzutem niezgodności z prawem uchwałę organu KIF w terminie 3 miesięcy od
dnia jej otrzymania. Do rozpoznania skargi stosuje się przepisy ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, z
późn. zm.7)
) o postępowaniu nieprocesowym.
Sąd Najwyższy utrzymuje zaskarżoną uchwałę w mocy albo ją uchyla
i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania właściwemu organowi KIF, ustalając
wytyczne co do sposobu jej załatwienia.
Minister właściwy do spraw zdrowia w celu realizacji uprawnienia, o którym
mowa w ust. 2, lub w przypadku nienadesłania uchwały, o której mowa w ust. 1, ma
prawo zwrócić się do organu KIF z żądaniem przekazania podjętej przez ten organ
uchwały. Organ KIF przekazuje uchwałę w terminie 14 dni od dnia otrzymania
żądania.
Minister właściwy do spraw zdrowia może zwrócić się do Krajowego Zjazdu
Fizjoterapeutów lub do Krajowej Rady Fizjoterapeutów o podjęcie uchwały w sprawie
należącej do właściwości samorządu.
Wniosek, o którym mowa w ust. 5, powinien rozpatrzyć najbliższy Krajowy
Zjazd Fizjoterapeutów, a Krajowa Rada Fizjoterapeutów – na najbliższym
posiedzeniu, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia jego wpływu.
Przepisów ust. 1–6 nie stosuje się do uchwał:
1) podejmowanych w postępowaniu w zakresie odpowiedzialności zawodowej
fizjoterapeutów;

7) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1467,
1499, 1544, 1629, 1637, 1693, 2385 i 2432 oraz z 2019 r. poz. 55 i 60.
©Kancelaria Sejmu s. 63/85
27.05.2019
2) do których na podstawie odrębnych przepisów stosuje się przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego odnoszące się do
decyzji administracyjnych.
Art. 72. Krajowa Rada Fizjoterapeutów przesyła ministrowi właściwemu do
spraw zdrowia, w terminie do dnia 31 maja, sprawozdanie z działalności samorządu
fizjoterapeutów za rok ubiegły.
Art. 73. Najwyższym organem samorządu jest Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów.
Art. 74. 1. W Krajowym Zjeździe Fizjoterapeutów biorą udział delegaci wybrani
przez zgromadzenia wojewódzkie fizjoterapeutów, zwane dalej „zgromadzeniami
wojewódzkimi”, oraz z głosem doradczym, niebędący delegatami, członkowie
ustępujących organów samorządu.

W zgromadzeniu wojewódzkim uczestniczą fizjoterapeuci zamieszkali na
obszarze danego województwa.
Jeżeli liczba fizjoterapeutów w danym województwie przekracza 300 osób,
wyboru delegatów na Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów dokonują zebrania rejonowe
zgromadzenia wojewódzkiego.
W przypadku, o którym mowa w ust. 3, Krajowa Rada Fizjoterapeutów
dokonuje podziału na rejony w danym województwie.
Zasady przeprowadzania wyborów delegatów na Krajowy Zjazd
Fizjoterapeutów oraz liczbę tych delegatów z poszczególnych województw, a także
zasady wyborów członków Krajowej Rady Fizjoterapeutów przez zgromadzenia
wojewódzkie określa Krajowa Rada Fizjoterapeutów.
Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów zwołuje Krajowa Rada Fizjoterapeutów co
4 lata.
Art. 75. Do zadań Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów należy:
1) wybór Prezesa;
2) wybór Krajowej Rady Fizjoterapeutów, Komisji Rewizyjnej, Sądu
Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu Dyscyplinarnego oraz Rzecznika i jego
zastępców;
3) uchwalanie wytycznych działania samorządu i jego organów;
4) określenie zasad przeprowadzania wyborów do organów samorządu, liczby
członków tych organów oraz trybu ich odwoływania, a także zasad
podejmowania uchwał przez organy samorządu;
©Kancelaria Sejmu s. 64/85
27.05.2019
5) rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań Krajowej Rady Fizjoterapeutów,
Komisji Rewizyjnej, Sądu Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
i Rzecznika;
6) kodyfikowanie zasad etyki fizjoterapeutów;
7) ustalanie podstawowych zasad gospodarki finansowej samorządu.
Art. 76. 1. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów zwołuje Krajowa
Rada Fizjoterapeutów:
1) z własnej inicjatywy;
2) na wniosek prezydium Krajowej Rady Fizjoterapeutów;
3) na wniosek Komisji Rewizyjnej;
4) na wniosek co najmniej 1/10 członków KIF.
Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów powinien być zwołany nie
później niż w terminie 3 miesięcy od dnia wpływu wniosku o jego zwołanie i obraduje
nad sprawami, dla których został zwołany.
W przypadku niezwołania Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu
Fizjoterapeutów przez Krajową Radę Fizjoterapeutów w terminie, o którym mowa
w ust. 2, Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Fizjoterapeutów zwołuje minister właściwy
do spraw zdrowia.
Art. 77. Do zakresu działania Krajowej Rady Fizjoterapeutów należy:
1) reprezentowanie samorządu wobec organów państwowych i samorządowych,
sądów, organów Narodowego Funduszu Zdrowia, instytucji i organizacji;
2) wykonywanie uchwał Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów;
3) udzielanie opinii o projektach aktów prawnych oraz przedstawianie wniosków
dotyczących unormowań prawnych z zakresu ochrony zdrowia;
4) opiniowanie programu studiów wyższych oraz programów specjalizacji
z zakresu fizjoterapii;
5) uchwalanie budżetu Krajowej Rady Fizjoterapeutów i zatwierdzanie sprawozdań
z jego wykonania oraz rozpatrywanie wniosków Komisji Rewizyjnej;
6) wybór Prezesa oraz Rzecznika, jeżeli ich mandat wygasł w okresie pomiędzy
Krajowymi Zjazdami Fizjoterapeutów;
7) koordynowanie doskonalenia zawodowego fizjoterapeutów;
8) ustalanie zasad gospodarki finansowej samorządu;
9) określanie wysokości składki członkowskiej i zasad jej podziału oraz wysokości
opłat manipulacyjnych;
©Kancelaria Sejmu s. 65/85
27.05.2019
10) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie oraz przepisach odrębnych.
Art. 78. Do zakresu działania Komisji Rewizyjnej należy kontrola działalności
finansowej i gospodarczej Krajowej Rady Fizjoterapeutów.
Art. 79. Sąd Dyscyplinarny rozpatruje sprawy dyscyplinarne fizjoterapeutów,
wniesione przez Rzecznika.
Art. 80. Wyższy Sąd Dyscyplinarny:
1) uchwala regulaminy wewnętrzne Sądu Dyscyplinarnego i Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego;
2) rozpatruje odwołania od orzeczeń Sądu Dyscyplinarnego.
Art. 81. Rzecznik:
1) przygotowuje postępowanie dyscyplinarne i wykonuje czynności oskarżyciela
przed Sądem Dyscyplinarnym i Wyższym Sądem Dyscyplinarnym;
2) prowadzi działalność prewencyjną w zakresie wykroczeń zawodowych
i postępowania sprzecznego z zasadami etyki zawodowej.
Art. 82. Samorząd może prowadzić działalność gospodarczą.
Art. 83. Działalność samorządu jest finansowana:
1) ze składek członkowskich;
2) z innych źródeł, a w szczególności z dotacji, subwencji, darowizn i spadków;
3) z działalności gospodarczej.
Art. 84. Nieopłacone w terminie składki członkowskie i koszty postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej podlegają egzekucji w trybie
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, z późn. zm.8)
).
Rozdział 7
Odpowiedzialność zawodowa
Art. 85. 1. Członkowie samorządu podlegają odpowiedzialności zawodowej za
naruszenie zasad etyki zawodowej lub przepisów dotyczących wykonywania zawodu,
zwane dalej „przewinieniem zawodowym”.

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1356,
1499, 1629, 2192, 2193 i 2432.
©Kancelaria Sejmu s. 66/85
27.05.2019

Odpowiedzialności zawodowej, o której mowa w ust. 1, podlegają także
obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej wykonujący tymczasowo
i okazjonalnie zawód fizjoterapeuty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ilekroć w przepisach niniejszego rozdziału jest mowa o sądzie
dyscyplinarnym bez bliższego określenia, rozumie się przez to Sąd Dyscyplinarny lub
Wyższy Sąd Dyscyplinarny.
Art. 86. Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej o ten sam
czyn toczy się niezależnie od postępowania karnego w sprawie o przestępstwo,
postępowania w sprawie o wykroczenie lub postępowania dyscyplinarnego
wszczętego w jednostce organizacyjnej, w której przepisy szczególne przewidują
takie postępowanie. Może jednak być ono zawieszone do czasu ukończenia
postępowania karnego w sprawie o przestępstwo lub postępowania w sprawie
o wykroczenie.
Art. 87. 1. Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej
obejmuje:
1) czynności sprawdzające;
2) postępowanie wyjaśniające;
3) postępowanie przed sądem dyscyplinarnym;
4) postępowanie wykonawcze.
Celem czynności sprawdzających jest zbadanie okoliczności koniecznych do
ustalenia, czy istnieją podstawy do wszczęcia postępowania wyjaśniającego.
W trakcie czynności sprawdzających nie przeprowadza się dowodu z opinii biegłego
ani czynności wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem przesłuchania
w charakterze świadka osoby składającej skargę na fizjoterapeutę.
Celem postępowania wyjaśniającego jest ustalenie, czy został popełniony czyn
mogący stanowić przewinienie zawodowe, wyjaśnienie okoliczności sprawy,
a w przypadku stwierdzenia znamion przewinienia zawodowego – ustalenie osoby
obwinionej oraz zebranie, zabezpieczenie i w niezbędnym zakresie utrwalenie
dowodów dla sądu dyscyplinarnego.
Celem postępowania przed sądem dyscyplinarnym jest pociągnięcie do
odpowiedzialności sprawcy przewinienia zawodowego oraz ujawnienie okoliczności
sprzyjających popełnianiu przewinień zawodowych, a także zapobieganie im oraz
umacnianie poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego.
©Kancelaria Sejmu s. 67/85
27.05.2019
Celem postępowania wykonawczego jest wykonanie orzeczeń zapadłych
w toku postępowania przed sądem dyscyplinarnym.
Art. 88. 1. Stronami postępowania w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej są pokrzywdzony oraz osoba obwiniona.
W postępowaniu przed sądem dyscyplinarnym stroną jest również Rzecznik
albo jego zastępca.
W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej zastępca
Rzecznika wykonuje prawa i obowiązki Rzecznika.
Art. 89. 1. Pokrzywdzonym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka
organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której dobro prawne zostało
bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przewinienie zawodowe.
Pokrzywdzony może ustanowić nie więcej niż dwóch pełnomocników.
W przypadku śmierci pokrzywdzonego jego prawa w postępowaniu
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej, w tym prawo dostępu do informacji
medycznej oraz dokumentacji medycznej, może wykonywać małżonek, wstępny,
zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca
w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we
wspólnym pożyciu.
Art. 90. 1. Za osobę obwinioną uważa się fizjoterapeutę, wobec którego w toku
postępowania wyjaśniającego Rzecznik wydał postanowienie o przedstawieniu
zarzutu lub przeciwko któremu skierował do sądu dyscyplinarnego wniosek
o ukaranie.
Osoba obwiniona może ustanowić nie więcej niż dwóch obrońców.
W czasie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej, na
uzasadniony wniosek osoby obwinionej, sąd dyscyplinarny ustanawia jej obrońcę
z urzędu spośród fizjoterapeutów, adwokatów lub radców prawnych.
W przypadku gdy zachodzi uzasadniona wątpliwość co do poczytalności
osoby obwinionej i nie ma ona obrońcy z wyboru, sąd dyscyplinarny ustanawia jej
obrońcę z urzędu spośród fizjoterapeutów, adwokatów lub radców prawnych.
W postępowaniu wyjaśniającym sąd ustanawia obrońcę na wniosek Rzecznika.
Jeżeli organ prowadzący postępowanie uzna za niezbędne ustanowienie
obrońcy ze względu na okoliczności utrudniające obronę, sąd dyscyplinarny ustanawia
dla osoby obwinionej obrońcę z urzędu spośród fizjoterapeutów, adwokatów lub
radców prawnych.
©Kancelaria Sejmu s. 68/85
27.05.2019
Art. 91. 1. Organ prowadzący postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej przeprowadza dowody na wniosek stron lub z urzędu.
Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla
rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego
lub specjalisty.
W celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego osoby obwinionej
powołuje się dwóch biegłych lekarzy psychiatrów.
Nie stanowi naruszenia tajemnicy zawodowej składanie przez fizjoterapeutę
zeznań lub wyjaśnień w trakcie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej.
Art. 92. 1. Jeżeli w postępowaniu w sprawie odpowiedzialności zawodowej
świadek, biegły lub specjalista bez usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie
Rzecznika lub na rozprawę przed sądem dyscyplinarnym albo bezpodstawnie
odmawia zeznań, Rzecznik lub sąd dyscyplinarny może zwrócić się do sądu
rejonowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby wezwanej o:
1) nałożenie kary pieniężnej za nieusprawiedliwione niestawiennictwo albo za
odmowę zeznań;
2) przymusowe sprowadzenie świadka, biegłego lub specjalisty.
Świadek, biegły lub specjalista nie podlega karze, o której mowa w ust. 1
pkt 1, jeżeli nie był uprzedzony o skutkach niestawiennictwa albo odmowy złożenia
zeznań.
Jeżeli świadek, biegły lub specjalista nie może stawić się z powodu
przeszkody zbyt trudnej do usunięcia, sąd dyscyplinarny zleca jego przesłuchanie
członkowi wyznaczonemu ze swego składu. Strony mają prawo brać udział w tej
czynności.
Art. 93. 1. Nie można pociągnąć do odpowiedzialności zawodowej osoby
obwinionej, dopóki popełnienie przewinienia zawodowego nie zostało udowodnione
i stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu dyscyplinarnego.
Wszelkie wątpliwości, których w postępowaniu w przedmiocie
odpowiedzialności zawodowej nie da się usunąć, należy tłumaczyć na korzyść osoby
obwinionej.
Organy prowadzące postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej kształtują swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych
©Kancelaria Sejmu s. 69/85
27.05.2019
dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego
rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
Art. 94. 1. Postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej nie
wszczyna się, jeżeli:
1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia;
2) czyn nie stanowi przewinienia zawodowego albo przepisy ustawy stanowią, że
sprawca nie popełnia przewinienia zawodowego;
3) osoba obwiniona zmarła;
4) nastąpiło ustanie karalności;
5) postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej co do tego samego
czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte
toczy się;
6) szkodliwość społeczna czynu jest znikoma.
Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej umarza się, jeżeli
wystąpią przesłanki wymienione w ust. 1.
W przypadku śmierci osoby obwinionej przed ukończeniem rozpoczętego
postępowania przed sądem dyscyplinarnym toczy się ono nadal, jeżeli w terminie
2 miesięcy od dnia jej zgonu zażąda tego jej małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo,
powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku
przysposobienia oraz jej małżonek lub osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.
W takim przypadku sąd dyscyplinarny może wydać tylko orzeczenie uniewinniające
albo w przypadku braku przesłanek dla wydania tego rodzaju orzeczenia – umorzyć
postępowanie.
Art. 95. 1. Nie można wszcząć postępowania w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej, jeżeli od chwili popełnienia czynu upłynęły 3 lata.
Bieg przedawnienia przerywa każda czynność Rzecznika dotycząca czynu
fizjoterapeuty.
Karalność przewinienia zawodowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia
upłynęło 5 lat.
Jeżeli czyn, o którym mowa w ust. 1, stanowi jednocześnie przestępstwo,
ustanie karalności przewinienia zawodowego następuje nie wcześniej niż ustanie
karalności przestępstwa.
©Kancelaria Sejmu s. 70/85
27.05.2019
Art. 96. 1. Rzecznik niezwłocznie po otrzymaniu informacji wskazującej na
możliwość popełnienia przewinienia zawodowego jest obowiązany wydać
postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego.
Postanowienie doręcza się stronom.
Jeżeli zachodzi potrzeba, można zażądać uzupełnienia w określonym terminie
danych zawartych w informacji, o której mowa w ust. 1, lub dokonać sprawdzenia
faktów w tym zakresie. W tym przypadku postanowienie o wszczęciu albo o odmowie
wszczęcia postępowania należy wydać najpóźniej w terminie miesiąca od dnia
otrzymania informacji.
Pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie na postanowienie o odmowie
wszczęcia postępowania wyjaśniającego.
Stronom przysługuje zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania
wyjaśniającego.
Uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt.
Zażalenie wnosi się do Sądu Dyscyplinarnego za pośrednictwem Rzecznika
w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu postanowienia.
Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje zażalenie oraz orzeka w składzie
trzyosobowym.
Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego albo
o odmowie jego wszczęcia, Sąd Dyscyplinarny wskazuje powody uchylenia,
a w miarę potrzeby – także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które
należy przeprowadzić. Wskazania te są wiążące dla Rzecznika.
Art. 97. W toku postępowania wyjaśniającego Rzecznik powinien dążyć do
szczegółowego wyjaśnienia sprawy. W tym celu może przesłuchiwać
pokrzywdzonego i inne osoby w charakterze świadków, powoływać i przesłuchiwać
biegłych lub specjalistów, jak również przeprowadzać inne dowody. W przypadkach
niecierpiących zwłoki, w szczególności wtedy gdy mogłoby to spowodować zatarcie
śladów lub dowodów przewinienia zawodowego, Rzecznik może przesłuchać
fizjoterapeutę w charakterze osoby obwinionej, przed wydaniem postanowienia
o przedstawieniu zarzutów, jeżeli zachodzą warunki do sporządzenia takiego
postanowienia.
Art. 98. Jeżeli zebrany w postępowaniu wyjaśniającym materiał dowodowy
wskazuje na fakt popełnienia przewinienia zawodowego, Rzecznik wydaje
postanowienie o przedstawieniu fizjoterapeucie zarzutów.
©Kancelaria Sejmu s. 71/85
27.05.2019
Art. 99. 1. Jeżeli postępowanie wyjaśniające nie dostarczyło podstaw do
sporządzenia wniosku o ukaranie, Rzecznik wydaje postanowienie o umorzeniu
postępowania bez konieczności uprzedniego zaznajomienia osoby obwinionej z
materiałami postępowania wyjaśniającego i bez postanowienia o zamknięciu
postępowania.
W postanowieniu o umorzeniu postępowania wskazuje się przyczyny
umorzenia.
Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu
zarzutów, postanowienie o umorzeniu zawiera także imię i nazwisko osoby
obwinionej oraz określenie zarzucanego jej czynu.
Art. 100. 1. Jeżeli istnieją podstawy do sporządzenia wniosku o ukaranie,
Rzecznik zawiadamia osobę obwinioną lub jej obrońców o terminie końcowego
zaznajomienia z materiałami postępowania wyjaśniającego wraz z pouczeniem
o możliwości uprzedniego przejrzenia akt.
W terminie 14 dni od dnia zaznajomienia osoby obwinionej z materiałami
postępowania wyjaśniającego może ona składać wnioski o uzupełnienie
postępowania.
Termin zaznajomienia osoby obwinionej z materiałami postępowania
wyjaśniającego powinien być tak wyznaczony, aby od doręczenia zawiadomienia
o nim osobie obwinionej i jej obrońcom upłynęło co najmniej 14 dni.
Nieusprawiedliwione niestawiennictwo osoby obwinionej lub jej obrońcy nie
wstrzymuje dalszego postępowania.
Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania wyjaśniającego,
Rzecznik wydaje postanowienie o jego zamknięciu.
Rzecznik, w terminie 14 dni od dnia wydania postanowienia o zamknięciu
postępowania wyjaśniającego, składa do Sądu Dyscyplinarnego wniosek o ukaranie.
Art. 101. 1. Postępowanie wyjaśniające prowadzone przez Rzecznika powinno
być zakończone w terminie 6 miesięcy od dnia uzyskania informacji, o której mowa
w art. 96 ust. 1.
W uzasadnionym przypadku Sąd Dyscyplinarny może przedłużyć okres
postępowania wyjaśniającego na dalszy czas określony, nie dłuższy niż 6 miesięcy.
W przypadku niezakończenia postępowania wyjaśniającego w terminie
12 miesięcy akta sprawy przekazuje się Wyższemu Sądowi Dyscyplinarnemu, który
może przedłużyć postępowanie wyjaśniające na dalszy czas określony.
©Kancelaria Sejmu s. 72/85
27.05.2019
W przedmiocie przedłużenia postępowania Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka
w składzie trzyosobowym.
Art. 102. 1. W przypadku gdy zebrane w postępowaniu wyjaśniającym lub
przeprowadzone przed sądem dyscyplinarnym dowody wskazują z dużym
prawdopodobieństwem, że osoba obwiniona popełniła przewinienie zawodowe,
a rodzaj tego przewinienia wskazuje, że wykonywanie przez osobę obwinioną zawodu
zagraża bezpieczeństwu pacjentów lub grozi popełnieniem kolejnego przewinienia
zawodowego, sąd dyscyplinarny może wydać postanowienie o tymczasowym
zawieszeniu prawa wykonywania zawodu przez osobę obwinioną na okres
nieprzekraczający 12 miesięcy.
Postanowienie o tymczasowym zawieszeniu prawa wykonywania zawodu sąd
dyscyplinarny może wydać z urzędu lub na wniosek Rzecznika. Jest ono natychmiast
wykonalne.
Sąd dyscyplinarny niezwłocznie przekazuje Prezesowi postanowienie
o tymczasowym zawieszeniu prawa wykonywania zawodu.
Jeżeli do dnia upływu okresu tymczasowego zawieszenia prawa wykonywania
zawodu w sprawie zawieszonego fizjoterapeuty nie zapadnie prawomocne orzeczenie
sądu dyscyplinarnego, sąd ten z urzędu bada zasadność dalszego tymczasowego
zawieszenia prawa wykonywania zawodu.
Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, osobie obwinionej przysługuje
zażalenie w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia. Zażalenie wnosi się do Wyższego
Sądu Dyscyplinarnego za pośrednictwem Sądu Dyscyplinarnego. Zażalenie nie
wstrzymuje natychmiastowej wykonalności postanowienia.
W przedmiocie zażalenia na postanowienie o tymczasowym zawieszeniu
prawa wykonywania zawodu Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie
trzyosobowym.
Art. 103. 1. Sprawy w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej rozpoznają
Sąd Dyscyplinarny i Wyższy Sąd Dyscyplinarny.
Właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji jest Sąd
Dyscyplinarny.
Art. 104. 1. Postępowanie przed sądem dyscyplinarnym odbywa się na
rozprawie jawnej.
Sąd dyscyplinarny może wyłączyć jawność rozprawy, jeżeli jawność
mogłaby:
©Kancelaria Sejmu s. 73/85
27.05.2019
1) naruszyć tajemnicę zawodową;
2) wywołać zakłócenie spokoju lub porządku publicznego;
3) obrażać dobre obyczaje;
4) ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny być
zachowane w tajemnicy;
5) naruszyć ważny interes prywatny.
Sąd dyscyplinarny wyłącza jawność rozprawy także na wniosek
pokrzywdzonego.
Art. 105. 1. Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie trzyosobowym.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie pięcioosobowym, jeżeli ustawa
nie stanowi inaczej.
W składzie orzekającym sądu dyscyplinarnego może uczestniczyć, bez prawa
głosu, jeden z członków sądu, wyznaczony w charakterze sędziego rezerwowego.
Art. 106. Członkowie sądów dyscyplinarnych w zakresie orzekania podlegają
przepisom powszechnie obowiązującego prawa.
Art. 107. 1. Sąd dyscyplinarny umarza postępowanie w przypadku:
1) stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wymienionych
w art. 94 ust. 1 pkt 3–6;
2) gdy osoba obwiniona w chwili popełnienia czynu była niepoczytalna.
W przypadku ujawnienia okoliczności wymienionych w art. 94 ust. 1 pkt 1
i 2 sąd dyscyplinarny wydaje orzeczenie uniewinniające osobę obwinioną.
Art. 108. 1. Sąd dyscyplinarny może orzec następujące kary:
1) upomnienie;
2) naganę;
3) karę pieniężną;
4) zakaz pełnienia funkcji kierowniczych w podmiotach leczniczych na okres od
1 roku do 5 lat;
5) zakaz pełnienia funkcji z wyboru w organach samorządu na okres od 1 roku do
5 lat;
6) ograniczenie zakresu czynności w wykonywaniu zawodu na okres od 6 miesięcy
do 2 lat;
7) zawieszenie prawa wykonywania zawodu na okres od 1 roku do 5 lat;
8) pozbawienie prawa wykonywania zawodu.
©Kancelaria Sejmu s. 74/85
27.05.2019
Sąd dyscyplinarny, orzekając karę przewidzianą w ust. 1 pkt 6 albo 7, może
dodatkowo orzec karę wymienioną w ust. 1 pkt 4.
Art. 109. 1. W przypadku orzeczenia kar przewidzianych w art. 108 ust. 1 pkt 4–
8 sąd dyscyplinarny może zarządzić opublikowanie orzeczenia.
W przypadku obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej
wykonujących tymczasowo i okazjonalnie zawód fizjoterapeuty na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej sąd dyscyplinarny orzeka kary, o których mowa w art. 108
ust. 1 pkt 1–3.
Art. 110. 1. Karę pieniężną orzeka się w wysokości od 1000 zł do 10 000 zł na
cel społeczny związany z ochroną zdrowia.
Karę pieniężną orzeka się samoistnie lub obok kar wymienionych w art. 108
ust. 1 pkt 4–7.
Art. 111. Orzekając karę ograniczenia zakresu czynności w wykonywaniu
zawodu, sąd dyscyplinarny określa szczegółowo czynności, których fizjoterapeuta nie
może wykonywać.
Art. 112. 1. Zawieszenie prawa wykonywania zawodu orzeka się w miesiącach
i latach.
Bieg kary rozpoczyna się z dniem uprawomocnienia się orzeczenia.
Na poczet kary zawieszenia prawa wykonywania zawodu zalicza się okres
tymczasowego zawieszenia prawa wykonywania zawodu.
Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu pociąga za sobą skreślenie
z Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów.
Fizjoterapeuta, wobec którego została orzeczona kara pozbawienia prawa
wykonywania zawodu, może ubiegać się ponownie o uzyskanie tego prawa po
upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym wymierzona
została kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty.
Art. 113. 1. Ogłoszenie orzeczenia sądu dyscyplinarnego jest jawne.
Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego przytacza
ustnie jego główne motywy.
Przewodniczący składu orzekającego może wyłączyć jawność ogłoszenia
głównych motywów orzeczenia w razie zaistnienia przesłanek określonych w art. 104
ust. 2.
Art. 114. 1. Orzeczenie sądu dyscyplinarnego zawiera:
©Kancelaria Sejmu s. 75/85
27.05.2019
1) oznaczenie sądu dyscyplinarnego, który je wydał, oraz sędziów, Rzecznika
i protokolanta;
2) datę oraz miejsce rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia;
3) imię, nazwisko oraz numer prawa wykonywania zawodu osoby obwinionej;
4) opis i kwalifikację prawną zarzucanego czynu;
5) rozstrzygnięcie w przedmiocie postępowania;
6) postanowienie o kosztach postępowania;
7) rozstrzygnięcie co do kary, a w razie potrzeby – co do zaliczenia na jej poczet
tymczasowego zawieszenia w prawie wykonywania zawodu, w przypadku
orzeczenia skazującego.
Uzasadnienie orzeczenia zawiera:
1) wskazanie, jakie fakty sąd dyscyplinarny uznał za udowodnione lub
nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał
dowodów przeciwnych;
2) wskazanie podstawy prawnej orzeczenia;
3) przytoczenie okoliczności, które sąd dyscyplinarny miał na względzie przy
wymiarze kary.
Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz
pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia odwołania Sąd Dyscyplinarny doręcza
stronom w terminie 30 dni od dnia jego ogłoszenia, z zastrzeżeniem art. 119 ust. 2.
Art. 115. 1. W przypadku ukarania osoby obwinionej ponosi ona koszty
postępowania, chyba że sąd dyscyplinarny postanowi inaczej.
W przypadku uniewinnienia osoby obwinionej lub umorzenia postępowania
koszty postępowania ponosi KIF.
Osobie obwinionej przysługuje zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
Zażalenie wnosi się do sądu dyscyplinarnego, który wydał orzeczenie.
Art. 116. 1. Od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego stronom przysługuje
odwołanie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia
orzeczenia.
Odwołanie, o którym mowa w ust. 1, wnosi się za pośrednictwem Sądu
Dyscyplinarnego.
Cofnięcie odwołania przez składającą je stronę przed rozpoczęciem rozprawy
odwoławczej wiąże Wyższy Sąd Dyscyplinarny, który pozostawia odwołanie bez
©Kancelaria Sejmu s. 76/85
27.05.2019
rozpoznania, o ile nie zachodzą przesłanki z art. 439 § 1 pkt 1, 2 i 5–10 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987 i 2399
oraz z 2019 r. poz. 150).
Art. 117. 1. Odwołanie co do winy uważa się za zwrócone przeciwko całości
orzeczenia.
Odwołanie co do kary uważa się za zwrócone przeciwko całości
rozstrzygnięcia o karze.
Art. 118. Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymuje w mocy, uchyla albo zmienia
orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego.
Art. 119. 1. Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego kończące
postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej jest prawomocne
z chwilą ogłoszenia.
Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego doręcza się stronom wraz
z pisemnym uzasadnieniem w terminie 2 miesięcy od dnia jego ogłoszenia.
Art. 120. 1. Od prawomocnego orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej stronom,
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i Prezesowi przysługuje kasacja do Sądu
Najwyższego w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia. Strony, minister
właściwy do spraw zdrowia i Prezes wnoszą kasację do Sądu Najwyższego za
pośrednictwem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego.
Kasacja może być wniesiona z powodu uchybień wymienionych w art. 439
§ 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego lub innego
rażącego naruszenia prawa. Kasacja może być wniesiona również z powodu
niewspółmierności kary.
Kasację w stosunku do tej samej osoby obwinionej i od tego samego
orzeczenia każdy uprawniony może wnieść tylko raz.
Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść osoby obwinionej
wniesionej po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
W kasacji należy podać, na czym polega zarzucane uchybienie.
Kasacja powinna być sporządzona i podpisana przez obrońcę będącego
adwokatem albo radcą prawnym albo pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą
prawnym.
Art. 121. Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej
zakończone prawomocnym orzeczeniem sądu dyscyplinarnego wznawia się, jeżeli:
©Kancelaria Sejmu s. 77/85
27.05.2019
1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje
uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia;
2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem
temu sądowi, wskazujące na to, że:
a) osoba obwiniona nie popełniła czynu albo jej czyn nie stanowił
przewinienia zawodowego lub nie podlegał karze,
b) sąd ten umorzył postępowanie, błędnie przyjmując popełnienie przez osobę
obwinioną zarzucanego jej czynu.
Art. 122. Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej
zakończone prawomocnym orzeczeniem sądu dyscyplinarnego można wznowić
w przypadku uchylenia lub istotnej zmiany treści prawomocnego orzeczenia,
z powodu którego zostało ono umorzone w trybie art. 107 ust. 1.
Art. 123. Czyn, o którym mowa w art. 121 pkt 1, musi być ustalony
prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie takie nie może zapaść
z przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3–11 lub w art. 22 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego.
Art. 124. 1. Wznowienie postępowania może nastąpić na wniosek strony lub
z urzędu.
Wniosek o wznowienie postępowania na korzyść osoby obwinionej może
złożyć w razie jej śmierci osoba, o której mowa w art. 89 ust. 3.
Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia jednego
z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
postępowania karnego.
Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w ust. 3, jeżeli były
one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji.
Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu na niekorzyść osoby
obwinionej po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
Art. 125. 1. W kwestii wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym
orzeczeniem sądu dyscyplinarnego orzeka w innym składzie sąd dyscyplinarny, który
wydał orzeczenie kończące prawomocnie postępowanie.
W kwestii wznowienia postępowania sąd dyscyplinarny orzeka na posiedzeniu
bez udziału stron, chyba że przewodniczący sądu lub sąd postanowią inaczej.
©Kancelaria Sejmu s. 78/85
27.05.2019
Art. 126. Wniosek o wznowienie postępowania powinien być sporządzony
i podpisany przez adwokata albo radcę prawnego. Do wniosku dołącza się
odpowiednią liczbę jego odpisów dla stron postępowania.
Art. 127. 1. Na postanowienie oddalające wniosek o wznowienie postępowania
lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie do Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia, z tym że
zażalenie na postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego rozpoznaje ten sąd
w innym składzie.
Orzekając o wznowieniu postępowania, Sąd Dyscyplinarny uchyla zaskarżone
orzeczenie i ponownie rozpatruje sprawę w innym składzie, a Wyższy Sąd
Dyscyplinarny uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania. Od orzeczenia o wznowieniu postępowania
środek odwoławczy nie przysługuje.
Uchylając zaskarżone orzeczenie, Wyższy Sąd Dyscyplinarny może
uniewinnić osobę obwinioną, jeżeli nowe fakty lub dowody wskazują na to, że
orzeczenie to jest oczywiście niesłuszne, albo też postępowanie umorzyć.
Art. 128. 1. Fizjoterapeucie, który w wyniku wznowienia postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej albo kasacji został uniewinniony,
przysługuje roszczenie o odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie
za doznaną krzywdę, na skutek wykonania względem niego w całości albo w części
kary, która została zmieniona albo uchylona w wyniku wznowienia postępowania albo
kasacji.
Roszczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują w stosunku do KIF.
W sprawach roszczeń, o których mowa w ust. 1, orzeka sąd powszechny.
Roszczenia, o których mowa w ust. 1, ulegają przedawnieniu z upływem roku
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wydanego w wyniku wznowienia
postępowania albo kasacji.
Art. 129. Prawomocne orzeczenie wydane przez sąd dyscyplinarny sąd ten
doręcza wraz z uzasadnieniem stronom, ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
i Prezesowi.
Art. 130. Prawomocne ukaranie karami wymienionymi w art. 108 ust. 1 pkt 7 i
8 stanowi podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy
pracownika, stosunku służbowego albo umowy cywilnoprawnej, na podstawie których
fizjoterapeuta wykonuje zawód.
©Kancelaria Sejmu s. 79/85
27.05.2019
Art. 131. Na wniosek osoby obwinionej prawomocne orzeczenie uniewinniające
ją w sprawie z zakresu odpowiedzialności zawodowej podlega opublikowaniu.
Art. 132. 1. Krajowa Rada Fizjoterapeutów prowadzi rejestr ukaranych
fizjoterapeutów, w którym dokonuje się wpisu o ukaraniu. Rejestr jest jawny dla osób,
które wykażą interes prawny.
Wpis o ukaraniu obejmuje następujące dane:
1) numer kolejny;
2) datę wpisu;
3) imiona i nazwisko;
4) datę i miejsce urodzenia;
5) imię ojca;
6) imię matki;
7) numer prawa wykonywania zawodu;
8) numer w Krajowym Rejestrze Fizjoterapeutów;
9) oznaczenie orzeczenia;
10) datę orzeczenia;
11) nazwę orzekającego sądu;
12) rodzaj orzeczonej kary;
13) datę uprawomocnienia orzeczenia;
14) datę wykonania kary;
15) datę zatarcia ukarania;
16) adnotacje o orzeczeniach wydanych w trybie art. 102.
Art. 133. 1. Zatarcie ukarania następuje z urzędu po upływie:
1) roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu karą wymienioną
w art. 108 ust. 1 pkt 1,
2) 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu karą wymienioną
w art. 108 ust. 1 pkt 2,
3) 3 lat od dnia wykonania orzeczenia o ukaraniu karami wymienionymi w art. 108
ust. 1 pkt 3–6,
4) 5 lat od dnia wykonania orzeczenia o ukaraniu karą wymienioną w art. 108 ust. 1
pkt 7,
5) 15 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu karą wymienioną
w art. 108 ust. 1 pkt 8
©Kancelaria Sejmu s. 80/85
27.05.2019
– jeżeli fizjoterapeuta nie zostanie w tym czasie ponownie ukarany lub nie zostanie
wszczęte przeciwko niemu postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej.
Zatarcie ukarania następuje przez usunięcie z rejestru ukaranych
fizjoterapeutów wpisu o ukaraniu.
Art. 134. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Fizjoterapeutów, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb prowadzenia rejestru ukaranych fizjoterapeutów,
2) sposób i tryb wykonania prawomocnych orzeczeń sądów dyscyplinarnych
– kierując się potrzebą respektowania praw uczestników postępowania oraz specyfiką
i złożonością postępowań w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
Art. 135. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej stosuje się odpowiednio przepisy:
1) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego; nie stosuje się
przepisów o oskarżycielu prywatnym, przedstawicielu społecznym,
o postępowaniu przygotowawczym oraz środkach przymusu, z wyjątkiem
przepisów o karze pieniężnej;
2) rozdziałów I–III i art. 53 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny.
Rozdział 8
Przepisy karne
Art. 136. Kto bez wymaganych uprawnień udziela świadczeń z zakresu
fizjoterapii, podlega grzywnie.
Art. 137. Jeżeli sprawca czynu określonego w art. 136 działa w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 138. Kto bez wymaganych uprawnień posługuje się tytułem zawodowym
fizjoterapeuty, podlega karze grzywny.
Art. 139. Kto dopuszcza do udzielania świadczeń z zakresu fizjoterapii osobę
nieposiadającą prawa wykonywania zawodu wymaganego do udzielania tych
świadczeń, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
©Kancelaria Sejmu s. 81/85
27.05.2019
Art. 140. Postępowanie w sprawach o czyny określone w art. 138
i art. 139 toczy się według przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2018 r. poz. 475, z późn. zm.9)
).
Rozdział 9
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 141. (pominięty)
Art. 142. (pominięty)
Art. 143. 1. Osoby, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy spełniają
łącznie warunki określone w art. 13 ust. 1 pkt 1–5, stają się fizjoterapeutami
w rozumieniu niniejszej ustawy i przysługuje im prawo wykonywania zawodu.
Osoby, o których mowa w ust. 1, wpisuje się do Krajowego Rejestru
Fizjoterapeutów, na wniosek złożony nie później niż w okresie 2 lat od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
(uchylony)
Osoby, o których mowa w ust. 1, mogą wykonywać zawód fizjoterapeuty
w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy bez uzyskania wpisu do
Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów.
Art. 144. 1. Jednostki, które w dniu wejścia w życie ustawy posiadają
uprawnienia do prowadzenia specjalizacji w ochronie zdrowia w dziedzinie
fizjoterapii, mogą prowadzić specjalizację dla osób, które rozpoczęły specjalizację
przed tym dniem na podstawie dotychczasowych przepisów.
Wykaz jednostek prowadzących specjalizacje w ochronie zdrowia
w dziedzinie fizjoterapii prowadzony na podstawie dotychczasowych przepisów jest
prowadzony do dnia zakończenia rozpoczętych przed dniem wejścia w życie ustawy
szkoleń specjalizacyjnych, o których mowa w ust. 1.
Członkowie zespołów ekspertów oceniających spełnienie przez jednostki
uprawnione do prowadzenia specjalizacji w ochronie zdrowia w dziedzinie
fizjoterapii, działających przed dniem wejścia w życie ustawy, stają się z tym dniem
członkami zespołów ekspertów, o których mowa w art. 36 ust. 8.

9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1039,
1387, 1467, 1481 i 2077 oraz z 2019 r. poz. 76.
©Kancelaria Sejmu s. 82/85
27.05.2019

Programy specjalizacji w ochronie zdrowia w dziedzinie fizjoterapii
obowiązujące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy zachowują ważność do dnia
wejścia w życie nowych programów szkolenia specjalizacyjnego.
Członkowie zespołów ekspertów do spraw programów specjalizacji
w ochronie zdrowia w dziedzinie fizjoterapii działających w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy stają się członkami zespołów ekspertów, o których mowa w art. 38
ust. 3.
Art. 145. 1. Osoby, które rozpoczęły specjalizację w ochronie zdrowia
w dziedzinie fizjoterapii na podstawie programów obowiązujących w dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy, odbywają specjalizację na podstawie tych programów.
Rejestr osób odbywających specjalizację w ochronie zdrowia w dziedzinie
fizjoterapii prowadzony na podstawie przepisów dotychczasowych staje się rejestrem,
o którym mowa w art. 43 niniejszej ustawy. Właściwi wojewodowie przekażą w ciągu
30 dni od dnia wejścia w życie ustawy dane znajdujące się w dotychczasowym
rejestrze do CMKP.
Do dnia wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 60
pkt 3 niniejszej ustawy dyplomy, o których mowa w art. 58 ust. 1, mogą być
wydawane zgodnie z wzorem obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy.
Art. 146. Osoby, które przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy uzyskały
I stopień specjalizacji, mogą uzupełnić kwalifikacje i uzyskać tytuł specjalisty
w trybie określonym w niniejszej ustawie, według uzupełniającego programu
szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie fizjoterapii.
Art. 147. Osoba, której minister właściwy do spraw zdrowia, przed dniem
wejścia w życie niniejszej ustawy, powierzył obowiązki specjalisty w dziedzinie
fizjoterapii zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, może:
1) wchodzić w skład zespołu ekspertów, o którym mowa w art. 36 ust. 8;
2) pełnić funkcję kierownika specjalizacji w danej dziedzinie ochrony zdrowia;
3) wchodzić w skład zespołu kontrolnego, o którym mowa w art. 37 ust. 4;
4) wchodzić w skład zespołu ekspertów, o którym mowa w art. 38 ust. 3;
5) przystąpić do PESFZ.
Art. 148. 1. Przewodniczący i członkowie PKE powołanej do przeprowadzania
egzaminu, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy
©Kancelaria Sejmu s. 83/85
27.05.2019
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, zwanego dalej „PESoz”,
działającej w dniu wejścia w życie ustawy stają się odpowiednio przewodniczącym
i członkami PKE, o których mowa w niniejszej ustawie.
Testy, pytania i zadania egzaminacyjne PESoz opracowane przed dniem
wejścia w życie ustawy uznaje się za opracowane i udostępniane w trybie
przewidzianym w niniejszej ustawie.
Regulamin porządkowy PESoz obowiązujący w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy zachowuje ważność do dnia wejścia w życie nowego regulaminu
porządkowego PESFZ.
Zarządzenia dyrektora CEM dotyczące organizacji i przebiegu PESoz,
obowiązujące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, zachowują moc do dnia
wejścia w życie nowych zarządzeń.
Art. 149. Osoba, której przed dniem wejścia w życie ustawy minister właściwy
do spraw zdrowia powierzył obowiązki specjalisty w dziedzinie fizjoterapii zgodnie
z przepisami wydanymi na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej i do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie
przystąpiła do PESoz, albo po przystąpieniu do niego nie uzyskała wyniku
pozytywnego z jego części albo całości, może przystąpić do PESFZ, zgodnie
z przepisami art. 49 niniejszej ustawy.
Art. 150. Przewodniczący i członkowie PKE powołanej do przeprowadzania
PESoz, działającej przed dniem wejścia w życie ustawy, stają się z tym dniem,
odpowiednio przewodniczącym i członkami PKE, o których mowa w art. 51 niniejszej
ustawy.
Art. 151. Osoba, która na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczęła
specjalizację w ochronie zdrowia w dziedzinie fizjoterapii i nie uzyskała
potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego przez wojewodę, o którym
mowa w art. 49 ust. 12 pkt 1 niniejszej ustawy, albo ukończyła specjalizację i nie
została dopuszczona do PESoz, może przystąpić do PESFZ, zgodnie z przepisami
niniejszej ustawy.
Art. 152. 1. Do osoby, która została dopuszczona do PESoz przed dniem wejścia
w życie ustawy, ale do niego nie przystąpiła albo, po przystąpieniu, nie uzyskała
wyniku pozytywnego z części albo całości PESoz, stosuje się odpowiednio art. 49
ust. 5–9, 16 i 17 niniejszej ustawy.
©Kancelaria Sejmu s. 84/85
27.05.2019
Osoba, o której mowa w ust. 1, która uzyskała wynik pozytywny z części
praktycznej PESoz, przystępuje wyłącznie do części teoretycznej PESFZ, pod
warunkiem że od dnia uzyskania tego wyniku nie upłynął okres dłuższy niż 3 lata.
Art. 153. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje Komitet
Organizacyjny Samorządu Fizjoterapeutów, zwany dalej „Komitetem”.
W skład Komitetu powołuje się reprezentantów wskazanych przez właściwe
organy ogólnopolskich stowarzyszeń zrzeszających fizjoterapeutów, działających co
najmniej przez 3 lata poprzedzające dzień wejścia w życie niniejszej ustawy.
Do zadań Komitetu należy:
1) rozpoznawanie wniosków o wpis i dokonywanie wpisów do Krajowego Rejestru
Fizjoterapeutów;
2) zorganizowanie i zwołanie pierwszych zgromadzeń wojewódzkich oraz
w przypadku, o którym mowa w art. 74 ust. 3, dokonanie podziału na rejony
i zorganizowanie oraz zwołanie pierwszych zebrań rejonowych zgromadzenia
wojewódzkiego;
3) opracowanie projektu regulaminu wyboru delegatów na pierwszy Krajowy Zjazd
Fizjoterapeutów oraz opracowanie projektu regulaminu pierwszego Krajowego
Zjazdu Fizjoterapeutów.
Zgromadzenia wojewódzkie i zebrania rejonowe zgromadzenia
wojewódzkiego są zwoływane nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
W zgromadzeniach i zebraniach, o których mowa w ust. 4, uczestniczą
fizjoterapeuci wpisani do Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów najpóźniej na 7 dni
przed rozpoczęciem zgromadzenia wojewódzkiego lub zebrania rejonowego
zgromadzenia wojewódzkiego.
Obsługę organizacyjną Komitetu zapewnia urząd obsługujący ministra
właściwego do spraw zdrowia.
Działalność Komitetu finansuje się z budżetu państwa, z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Komitet ulega rozwiązaniu z dniem określonym w art. 154 ust. 2.
Art. 154. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia zwołuje pierwszy Krajowy
Zjazd Fizjoterapeutów w terminie nieprzekraczającym 60 dni od dnia zamknięcia
ostatniego zgromadzenia wojewódzkiego lub zebrania rejonowego zgromadzenia
wojewódzkiego.
©Kancelaria Sejmu s. 85/85
27.05.2019
Z dniem ukonstytuowania się pierwszego Krajowego Zjazdu Fizjoterapeutów
organy samorządu przejmują wszystkie swoje kompetencje, o których mowa
w niniejszej ustawie.
Art. 155. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych zachowują moc do dnia
wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na tej podstawie nie
dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 156. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia10)
.

10) Ustawa została ogłoszona w dniu 30 listopada 2015 r.

Related